de haldgreep
doch ris wat judo-eftichs,
frege se skelmsk
ik hie de hûn útlitten
en wie neist har lizzen gien
op it bêd
we wienen neaken
acht jier judo-ûnderfining
holp my net om wat te betinken,
ik fielde my
as ien mei de wite bân
doe omstringele sy,
kwasy fanatyk
mei har stevige skonken
in skonk fan my
it like in klem,
sy neamde it –
in skonkferwurging
dêrnei klom se op my,
mei har gesicht yn myn krús
en har krús yn myn gesicht,
sa drukte se har fêst tsjin my oan
it wie in hâldgreep
dêr’t ik sels yn myn bêste jierren
net útkommen wie