Dof fiolet is ’t west en pearzich griis.

Noch rin ik troch it swier beripe gers

en hear neist my op ’e feart it tinkelfers

fan redens oer it hol rinkinkend iis:

as wie ’k it sels dy’t op beferzen glês

sirk’ljend, swevend, swinkend op keunst’ge wiis

mei ’t bûgjend boppeliif my kromje en riis;

en in rêch dy’t noait fan ’t riden genêst.

Sa woe ’k dat lâns waans geast myn fersen glide,

solo, yn pearen, of yn lange rigen,

skomm’ljend op maat en rym fan hollâns stiel,

dat hij de wyn dy’t mij droech, wit oan ’t waaien,

en ’t fijn slieren en ’t hearlik brede swaaien

fielt fan syn eigen stimming oan myn siel.

Neist myn pendule sit, yn konsintraasje

fergien, de iisfûgel fan Van Hoytema:

ûnwerklik is de wrâld – ’k fergean lyksa

wannear’t ik der nei sjoch, yn kontemplaasje.

Oan d’ oare kant, krússkonks, sit Gotama,

ôfwêzich, eagen ticht nei revelaasje:

foarbij oan it bewuste is de adoraasje

troch ûndergong yn de unio mystica.

Fan de ien nei d’ oar pindelt sa de slinger,

as wiisde, priizgjend, tiid mei wize finger

mij Halkuons en Boeddha’s wissichhyd;

’t konklaaf fan tiidleasheden en pendule

leart swijend, tikjend, de tsjustre formule:

yn ’t stiltsteand Iiv’ge rêst, dravend, de tiid.