Dat betize famke dat muzyk betinkt,

har dichtkeunst dûnsjend oer de kaai,

har siel net langer part fan harsels,

kliuwend, fallend, se hie gjin grûn,

weikrûpt tusken de fracht fan in skip,

knibbelskiif stikken, dat famke sis ik

is in moai en nommel ding – of in ding

heroys ferlern gien, heroys wer fûn.

Kin neat skille watfoar ramp har trof,

se stie mei fertwivele sangen omwûn,

wûn, wûn, en se makke yn har triomf,

dêr tusken de balen en kuorren yn,

klanken sûnder nei te kommen idee,

mar song: ‘O seesike, longerjende see.’

Oan Ben Bulbens barre foet

yn Drumcliffs grûn leit Yeats foargoed.

In foarfaar hat der oait syn tiid trochbrocht

as predikant, de tsjerke stiet der noch.

Yn ’e barm in krusifiks.

Gjin marmer of in spreuk fan niks.

Yn kalkstien, skaaimerk fan dit lân,

grifken se de wurden fan syn hân:

Sjoch koel as in stjer

op libben, op dea.

Ruter, fuort mar wer!

4 septimber, 1938

Iensum de seemok heal yn ’e slom

warleas en faai as in flok op ’e wyn,

of sykjend om bút de hoale yn

ûnder in weach fan wytkoppich skom.

God is net oan de fûgels ferskynd.

De see-earn hat him nei swalkjen set

yn ’t blau-djip fan de heechste loft

dêr’t ieneach Dei syn stoarjen sjocht;

hij hat frede mei syn wyldfrjemd hert.

God is net oan de fûgels ferskynd.

Mar binn’ no ek de swannen op ’e tôch?

De mar is leech: wêrom flechtsje hja

wytwjuk oan wytwjuk, en wêr op ta?

Hat in swan oan in swan net genôch?

God is net oan de fûgels ferskynd.

Wat as ik dy freegje soe

om út it hoal fan de geast?

It jout dy mear ferhef asto

bij sinne en wyn ferkearst.

Ik ha dy noait frege en rin

yn Moskou of yn Rome om.

Lit dat geflean gewurde

en rop de Muzen werom.

Sykje leaver al dy bylden

samar yn ’t wyld te sjen,

de liuw en de faam,

de hoer en it bern.

Sjoch hoe’t heech yn ’e loft

de earn fan frijheid wit,

werken de fiif, it hânfol

dat de Muzen sjonge lit.

Ik wit dat ik myn lot temjitte flean

heech mids de wolken oan ’e himel set;

dy’t ik befjochtsje haw ik neat op tsjin,

dy’t ik beskermje binn’ net yn myn hert;

myn lân is oars net as Kiltartan Cross,

myn folk de earmelju út dy kontreien,

myn ein makket bij har gjin triennen los

en gjin mins dêr sil ’t der better fan krije;

gjin wet of plicht hat mij ’t gefjocht opdroegen,

gjin sprekker, noch ’t jûchheien fan de kloft;

in iensume ympuls fan grut fernoegen

dreau mij ta dizze reboelje yn ’e loft;

ik hifke en woech de dingen ien foar ien:

de jierren te gean waarden leech en omdoch,

leech en omdoch as de jierren al gien –

dit libben mei dizze dea yn lykwicht brocht.

Ik bin deawurch fan myn dreamen;

in ferware, marmeren triton

tusken de streamen;

en ik sjoch de hiele dei

nei dit bloedmoai frommes

as hie ik in boek iepenslein

by in byldmoai frommes,

bliid dat ik de eagen sêdzje kin

of de oeral op fertochte earen,

it genot dat ik wiis wurden bin,

want in man wurdt wizer mei de jierren;

en dochs, en dochs,

is dit myn dream, of is it wier?

O ik woe dat ik dij tsjinkaam wie

doe’t de jeugd noch yn mij brânde!

Mar ik wurd âld tusken dreamen,

in ferware, marmeren triton

tusken de streamen.

Dunsje mar ta, do bern op it stran;

wat soesto bang, mei wille en tier

bij brâning en stoarm oan ’e hân?

En gisel-skodzje aanst út dyn hier

de wiet-sâlte drippen fan de see;

jong asto biste seachst noch nea

it dwaze bestel – hast gjin idee

fan leafde sa goed sa kwea,

of dat Dea de hurdste wrotter kiest

en it nôt moat de gollen noch yn.

Wat soesto bang foar de mok dy’t kriest

en it spoekjend gegûl fan ’e wyn?

Hat nimmen sein dat sokke moedige

leave eagen mear leare moatte eins?

Of dij warskôge foar de breinroerige

wanhoop fan motten it fjoer ynflein?

Ik hie it sizze kind; mar do bist pril,

en ús praat is nacht en dei ferskil.

O do silst gripe alles wat se dij biede,

en miene, de wrâld is op freonskip út,

krekt as jim mem foar leafde bliede,

like bot skeind bij einbeslút.

Mar ik bin âld en do bist pril,

ik praat barbaars en hâld my stil.

Ik skriemde doe’t de moanne tsjin de fugels brimme:

‘Lit de ljip roppe wêr’t er wol, de wylp krite sûnder erch,

ik langje nei it swiet fan dyn teare en treastfolle stimme,

want de wegen fine gjin ein, en myn geast gjin krûpyn.’

De huningbleke moanne lei deun tsjin de slûge berch,

en ik foel yn ’e sliep op de iensume Echtge fan streamen.

Gjin tûke fertoarre troch winterse wyn,

de tûken fertoarren om’t ik se fertelde fan myn dreamen.

Ik wit fan de blêdige paden dêr’t de heksen bij swarre

dy’t komme mei har pearels yn ’t hier en jern op ’e spoel,

en har heimich gnizen út ’e djipten wei fan de marren;

ik wit wêr’t in skiere moanne driuwt, wêr’t it Danaan-folk

har dûnsen opwynt en ôfwynt, wylst it twiljocht koel

it eilângrien ferblikket, geande dêr’t skomflokken glimme.

Gjin tûke fertoarre troch winterse wyn,

de tûken fertoarren om’t ik se fertelde fan myn dreamen.

Ik wit fan it sliepperich lân dêr’t altyd de swannen fleane,

keppele mei gouden wjukken, twa oan twa, sjongendewei.

Dêr swalkje en hearre dat liet in kening en in keninginne;

sa lokkich en wanhopich hat it se makke, sa dôf en sa blyn

fan wiisheid, dat se swalkje oant har lêste libbensdei;

k wit it, en de wylp en de ljip, op de Echtge fan streamen.

Gjin tûke fertoarre troch winterse wyn,

de tûken fertoarren om’t ik se fertelde fan myn dreamen.

O grif mannich sterke boer

De lytse foks dy mompele:

‘En wát mei ’t ivich lijen?’

De sinne lake minlik,

de moanne luts my oan ’e leie;

mar de lytse reade foks dy mompele:

‘O lûk him net oan ‘e leie,

hij reizget nei it lân fan lok,

de wrâld syn grutste flok.’

Wannear’t it sa heech oprint

dat der stutsen wurdt of houd,

rikke se nei mânske swurden

oan tûken fan sulver en goud;

mar elk dy’t sneuvelt, komt oerein

en libbet fierder sa’t er wend is.

Wat in gelok dat har ferhaal

bij it minskdom net bekend is,

want o, dat sterke boerefolk

dat dan de skep derhinne smiet,

har hert wie as in drinkkûm

dêr’t men gjin drip yn sitte liet.

De lytse foks dy mompele:

‘En wát mei ’t ivich lijen?’

De sinne lake minlik,

de moanne luts my oan ’e leie;

mar de lytse reade foks dy mompele:

‘O lûk him net oan ’e leie,

hij reizget nei it lân fan lok,

de wrâld syn grutste flok.’

Michaël krijt syn trompet

dy’t er oan in hege tûke wit,

en hij blaast in lytse ridel

as it jûnmiel op ’e tafel stiet.

Gabriël komt mei in fisk

bij de marswâl wei, en praat

oer wûnders dêr, fan minsken

rinnend oer in wetterpaad;

hij toant grutsk de âlde hoarn

fan hamm’re stiel, en drinkt

oant er fredich yn ’e sliep falt

op ’e wâl fol stjerreblink.

De lytse foks dy mompele:

‘En wát mei ’t ivich lijen?’

De sinne lake minlik,

de moanne luts my oan ’e leie;

mar de lytse reade foks dy mompele:

‘O lûk him net oan ’e leie,

hij reizget nei it lân fan lok,

de wrâld syn grutste flok.’

Ik swalkje oer de igge

fan dizze godferlitten poel

dêr’t de wyn gûlt yn ’e sigge:

‘Noch earder brekt de spoel

dy’t ús planeet yn rûnten mealt,

en smite hannen yn ’e mar

de flaggen fan west en east,

en ferlije de stjerren fan kjeld

as datstó ien nacht sliepe silst

liif oan liif mei har.’

Ik swalkje troch de greiden

oan dizze godferlitten plas

dêr’t de wyn gûlt yn ’e reiden:

‘Noch earder brekt de as

dy’t stjerren yn ’e romte hâldt,

en smite hannen yn ’e mar

de flaggen fan west en east,

en ferbargje de seeën har sâlt,

as datstó ien nacht sliepe silst

liif oan liif mei har.’

Ik socht yn ’t nutebosk beskûl

omdat myn kop fol gleonens wie,

en en heakke ’n beike oan in trie;

en wite motten fleagen om,

en motte-stjerren dôven út;

it beike yn ’e stream joech mij

in sulveren forel as bút.

Ik lei it fiskje op ’e grûn

en blaasde ’t fjurke heger op;

dêr klonk gerissel op ’e grûn

wylst ien mij bij de namme rôp:

in glimmend famke waard de fisk

mei appelblossem yn ’t hier.

hja rôp myn namme en ferdwûn,

waard wei yn ’t blinken fan moarns ier.

Oer hichten en troch djipten gien,

sa bin ik âld mei swalkjen woarn;

moarn fyn ’k har werom en priuw

har lippen, krij har bij de hân

en rin troch heech, bestipp’le gers,

en plôkje al myn libbenswei

de sulv’ren appels fan de nacht,

de gouden appels fan de dei.

O wylp, kryt net langer yn ’e loft sa skier

of ínkeld oars oer ’t wetter fan it swin;

dyn ienlik kriten bringt mij wer yn ’t sin

eagen fol passy en lang slagg’rich hier

bij mij yn weagen útspraat oer de lea:

it kriten fan de wyn docht mij al sear.

Leafste, stoarje yn dyn eigen hert,

de hillige beam dy waakst yn dij;

fan wille rinne de hillige tûken út

en alle triljende blossems derbij.

De feroarjende kleur fan syn frucht

hat oan de stjerren har gloede jûn,

de fêstens fan syn woartels djip

de tsjustere nacht har rêst yn fûn;

it skodzjen fan syn griene krún

joech oan de weagen har meldij,

makken myn lippen ien mei muzyk,

al mompeljend in tsjoenliet foar dij.

Dêr gean de Herten yn rûnten om,

de lôgjende rûnten fan al den dei,

winend, winteljend, hinn’ en wer,

it riedsel fan dûnsjend blêd benei;

tinkend oan al dat útskodde hier

en de fleanende sandalen sa rêd,

waakse dyn eagen fol teare noed:

leafste, stoarje yn dyn eigen hert.

Stoarje net langer yn ’t bitter glês

dat de duvel mei syn troanjemint

ús foarhâldt komt er ús foarbij,

of stoarje oars in koart momint;

want sa waakst in driigjend byld

dat de rûzige nachten beset,

iepen woartels ûnder de snie,

brutsen tûken, roetswart blêd.

Want alle dingen wurde toar

yn ’t glês fan duvels makkelei,

it troebel glês fan flak en mêd,

skepen doe’t God te sliepen lei.

Dêr, troch de brutsen tûken, gean

de ravens fan de woeljende siel;

flokkend, fladderjend, hinn’ en wer,

wrede klauwen en roppige kiel,

of se stean, snuvend yn ’e wyn,

mei raffelwjukken wiidút; – genês

fan har kâldens dyn ynleaf each.

Stoarje net langer yn ’t bitter glês.

Hoewol’t ik skûlje foar de rein

ûnder in beam sûnder gloarje,

stie myn stoel it tichtst bij it fjoer

yn elk selskip dat yn eufoarje

prate oer leafde of polityk –

mar Tiid soe myn gedaante feroarje.

Wylst baaskes wer mei stokken slaan

foar de ien-of-oare fiktoarje,

en de blagen balte oerstjoer

om it minsdom en syn histoarje,

lit ik myn tinzen gean oer de Tiid –

want Tiid soe myn gedaante feroarje.

Gjin frommes slacht de eagen op

nei ’n âld beam sûnder gloarje;

mar noch jeie fammen myn hert,

âlde flam wer yn ’e memoarje.

Flybkje sil ik de Tiid yn ’t gesicht –

want Tiid hat myn gedaante feroare.

No kom ik oerein en gean, en gean op Innisfree ta,

en bou my dêr in klinte, makke fan tienen en liem:

njoggen rigen beantsjes en in bijekoer sil ik dêr ha,

en al myn dagen rin ik oer swietlûdich hiem.

Ik wit dat ik frede fyn, want frede dripket dêr gol

út ’e walen fan de moarn oant dêr’t it imerke ropt;

nacht is dêr ien gloede, middei fan poarperglâns fol,

en jûns tilt it beamte fan wjukrûzjen op.

No kom ik oerein en gean, want noait in nacht of in dei

of ik hear it wetter klokjen oan de seam fan de wiel,

en watfoar kant ik út rin, dy fan it paad of de wei,

ik kin syn rop noch hearre yn ’t djipst fan myn siel.