Fregest net wa’t ik wie of wêr’t ik weikaam,

en wat ik hjir te sykjen hie, doe’t ik dy oanrekke

flanterest mei dyn freon, hantsje yn hantsje

en lakest my út, sadat ik, eins ûnbedreaun,

mysels net de baas koe en mâltjirge

dat ik dy fan ’e kaaidyk reagje woe

myn narre wierre út yn it stedsgebiet

en trape op dyn trochwiete rinskuon

wylst ik dy likegoed ferteld kinnen hie

sûnder in krêftwurd te brûken

hoe ûnmeilydsum oft de stoartfloed

fan snie yn it berchlân wie en ik nei

myn flecht yn dellings telâne kaam,

dy’t my driftken sûnder stilstân.

Hjoed ha wy it fee nei bûten brocht.

Tefoaren smar ik de oeren fan de kij

mei farske bûter yn sadat se net opswold

reitsje troch fûle sinneskyn of kjeld.

In poerbêst middel tsjin it ûngemak fan oeren,

teminsten as men dit alle moarnen docht

salang’t de bisten wenne moatte oan de hjitte,

de bûtenloft en oan de kjeld somtiids.

Fan ’e moarn taaste ik nei de oeren fan in ko.

Haw ik har net warskôge, even mei in hui?

It bist sloech my mei de achterste poat,

ik rekke fan ’e stâl en foel op in amer.

Muoisum kaam ik oerein. Ik fiel in skerpe pine

yn ’e lofterside wylst ik my foarnommen hie

om alderhande wurk te dwaan; mar sjoch

ik kin no neat. O, ôfhinklik skepsel.

Krekt as hie de loft it yn ’e gaten

dat sels myn simmerjurk te waarm is

út de haast wei falle my spatsjes

op it wang en op ’e earms

it miggelet en linkendewei

begjinne drippen te tikjen

de soelens sêdet en klibbet

dizich op it kronkelpaad

ynienen flapt en spat en rûst it

mei roffels op myn fel en op ‘e reiden

djip bûge wy foar Pluvius

dy’t oer ús plonje strykt en dûnsje wol.