Poezij
Alde blauwe reenjas
’t Is fjouwer oere moarns, yn ’t koartst fan de dagen
Dit brief, giet ‘t wat better, ik haw noch in pear fragen
’t is kâld New York, mar ‘t is myn stee, myn eigenste stêd
der is sigeuner musyk yn Clinton Street oan’t jûns let
se sizze, datst oan’t bouwen bist, djip yn it ferlitten, iensume leech
’t wierheid suverjende tredde each
datst libbest mei niks en neat, liket my dreech
ja en Jane kaam del mei in plukje fan dyn hier
fan dy krigen, sei se tjsin my
dy nacht yn it ljocht fan de moanne
dy nacht yn it ljocht fan de moanne
de lêste kear dat wy dy seagen, aardich âlder ek
âlde blauwe reenjas oer it skouder, wie stik
wiest nei it stasjon west, wachtest op eltse treen
mar do kaamst thús sûnder dyn Lilli Marlene
foar dy wie’t net oars as wille, in fersetsje, it docht sear
en doe’t se wer thús kaam wie se fan ús beide net mear
ja en Jane kaam del mei in plukje fan dyn hier
fan dy krigen, sei se tsjin my
dy nacht yn it ljocht fan de moanne
dy nacht yn it ljocht fan de moanne
ik sjoch dy sitten, mei in roas tusken de tosken
froulju’s man, fersierder, spegel
Jane is wekker en wosken
ja en Jane kaam del mei in plukje fan dyn hier
fan dy krigen, sei se tsjin my
dy nacht yn it ljocht fan de moanne
dy nacht yn it ljocht fan de moanne
moatst de groetnis ha, myn broer, myn moardner,
wer moat wy it noch oer ha ferstean in grutter hert gol
ken mysels ek net, mis dy en begryp it wol
in slynder siket leafde, net in bytsje ta
as’t ea by ús thúskomst foar Jane of wat wit ek foar mij
wit, dyn fijan slept en syn leave Jane is frij
tankewol, do tutest de swierte fan har eagen
‘k tocht dat ‘t dêr foar altyd wenne
dat wie in leagen
(sincerely, L. Cohen)
Bewurking fan Leonard Cohen syn Famous Blue Raincoat
➰➰
in klaptaffeltsje in klapstoel en in badlekken dit is foar eefkes no ús hûs seistû
yn giel en blau en silt rôljende weagen heinden reade lippen en in sinnebril in
spêgel fan amperklaaid ynsmard brún de wyn waaide frituur en bier út oer de
see midden boartsjende bern en in hûn yn it wetter ja de tiid is fan ús seistû
it wurdt floed tocht ik de flaggen joechen oan dat it opkommend wetter wie
Steendorp / Antwerpen
yn dit Flaamske doarp dêr’t op waarme dagen yn nauwe
strjitten de sinne yn ’e mergel krûpt mei sletten blinen
dêr’t de Skelde op en del de kaai smart mei liem dêr’t it
wetter de boaten nei de see fart en it kafee oan de rivier
Stelle Artois tapet België bestiet net seistû
midden yn in wûnder each yn each mei fan Gogh
in tsjoen fan kleur meldij en toan dûnse skjintme
en trageedzje stiestû kein en klear yn triennen
zoveel schoonheid ik begin spontaan te wenen
dizze frou mei har reade hierbân
dy’t stegeret en wegeret apel en slang
dochter fan Zeus suster fan Apollo
sûnder ein hieltyd op nij harken wy nei Jeff Buckley syn
halleluja leafde is in brutsen psalmgesang Cohen fûn dizze
ferzje better as syn eigen lústerestû my yn it ear
sinneljocht foel op ’e flier de wyn ferweegde it gerdyn
oan de loft boppe de stêd slûpten karkes fan de achtbaan
de kat yn de hoannebalken de lette jûn op it fiadukt spegele
finsters flats rikjende pipen reuzerêd en billboard neonljocht
read en oranje yn rûge halen streke de iere moarn de sinne
it paad nei hûs klettere stiel oer grindstiennen fierder
in net te foarsizzen skyline lies myn hân bruts in glêzen bol
lûd jammeren de rails achter read wyt read wachte in rige autoos
dû diest it gerdyn iepen ik seach it wetter yn it
putsje fan de douche draaien in besleine spegel
de neakene kjeld fan it finster op in kier
oan de kimen ferskode de foet fan de reinbôge
flarden lûd de dingen dystû seist asem eagen
de brêge krúste in wetter ik tocht oan Wolf River Harbor
“and an eye witness to prove that is was an accidental drowning”
Mear fan Jaap Veenstra
Tút fan Judas Politike Haiku II |
In kantate foar de dea En oare deaden |
Twa gedichten Ut it skift ‘By de iisberch del’ |