Poëzij
Gûl – de myte fan de Wâlden
grûn poer de noarm fan t hammer sichte en skeppe folk
strune oareman en ik yn fûleindich ljocht lâns beammewâl
driuwt it hert ús bloed tsjok donkerread hast swart de boaiem yn
op it moed en oer it praat fan oareman of ik falt gjin inkel skaad
fan Bijke deaskopt troch sûne jongens
fan kont en eagen fan sûne fammen mei sûne jongens op e taast folslein it paad bjuster
mei flink de sokken deryn omraak dolle gleon frije frette heisterje en jeie
fan griemers yn e Ritskeloanebosk
fan fertinkings kommunisearje yn grûntoanen
en kreas knibbelje yn t fek mei skjin sân foar God mem en de klinkerts
de gerdynen leaver ta want yn de Heare en Jezus
fan haadmaster skriftgelearde hillich heech op e leider taaste nei hammer spiker
en in sitplak yn e himel
simmerdei in minne dei set ik sinneskyn teplak op oaremans gesicht
mar hy ferjit dat er flaters makket
my twingt te flechtsjen troch sleatten hinne oan e leasken ta yn e drek
yn ûnderwâl en strewelleguod loarket ‘Tiger tiger’
de skuld en ûnskuld fan dat bist mei ik lykwols leaver as dy fan oaremans en syn sûne
folk
it boadskip komt mei’t yn e Wâlden in heilhiersoldaat fan de Heare
mei fûle swarte eagen omswalket swierbepakt syn wapen ûntskoattelet
asto him oansprekst wat freegje wolst
sa fier is it al hinne
hawar
myn fel myn fleis myn bonken
dêrefter driuwt dêr mids it hert krampich de lije stream tsjok bloed donkerread hast swart
sa sûn nei lichem geast en siele dat ik net mear gûl