Oersettingen
Fan Patrick Kavanagh, út: Collected Poems, 2005
Monaghans hichten
Monaghan Hills
Monaghans hichten,
Jim ha my makke ta de man dy’t ik bin,
In knaap dy’t it Everest-wûnder
Gjin miter skille kin.
It boulân fan myn geast
Telt hûndert smelle ikkers,
Net ien mei fuotromte foar yntellekt.
Om jim bin ik in heal-leauwich ploeger,
Oerflakkige fuorgen op ’e hakken,
Om jim bin ik in skoaier om lieten
En yn tiden fan tonger in lafbek.
Wie ik berne tusken de Mournes,
Ja sels yn Forkhill,
Ik hie echowanden yn ’e siel ha kind
Mei de wjerklang fan it daulaitsjen.
Faaks wie ik klommen nei kennis fan de gloarje
Om te dûkeljen fan ’t dak mei fiergesichten –
O Monaghans hichten, skriuwe jim histoarje,
It sil de blaudruk wêze fan myn wêzen.
Earste publikaasje yn Dublin Magazine (july/septimber 1936).
Maart
March
De beammen wachten lang,
Harkjend mei in djippe langst
Oft noch it Wurd beweegde
As oait yn ’t Hôf fan Eden
Troch de swart-fertakke Beam
Fan it Minskebestean.
Krekt as jagen de hûnen noch
De swijende sompen ôf,
Hynderwrinzgjen stûke yn ’e halzen,
Gjin ezelskop dy’t balte,
De knyn en hazze snapten
De reden fan it wachtsjen.
De klyster yn ’e taks allinne
Bruts troch de stilte hinne
Dy’t twa minuten duorre,
Mei nije poëzy it hert ferskuorrend.
In wyldepûstich, skriklik laitsjen
Om fan fermoede leafde wurk te meitsjen.
Earste publikaasje yn Ploughman and Other Poems (1936).
Stiengrize grûn
Stony Grey Soil
O stiengrize grûn fan Monaghan,
De laits fan myn leafde hast meinom;
Deadest it bliere bern fan myn passy
En joechst my dyn klút-befruchte werom.
Hongst oan de klomp fan myn jonkheid,
En ik noch leauwe dat myn gestrompel
De doelfêste stap wie fan Apollo,
Syn lûd myn smoarde kielgemompel.
Do seist tsjin my, de ploech wie ûnstjerlik!
O grien-libben-skeppende ploech!
Dyn as is forseard, de skjirre ôfstompt
Yn ’t fjild dat myn foarholle besloech.
Do songst op in dampende dongbult
In liet fol angsthazzemoed,
Parfumearrest myn klean mei wezelingjokte,
Hast my om iten nei de bargetrôch stjoerd.
Hellest in greppel troch myn idee
Fan skientme, leafde en deugd.
O stiengrize grûn fan Monaghan,
Berôvest de bank fan myn jeugd!
Wei de lange oeren fan wille,
Alle fammen bij oaren op skoat te sjen.
O huf ik noch fyn de rêch fan it monster
Of skriuw ik sûnder fergif yn ’e pin
Syn namme yn dizze iensume rigels,
Of neam ik de tsjustere fjilden dêr’t
De earste heechflecht fan myn fersen
Delslein waard yn in boeregebed.
Mullahinsha, Drummeril, Black Shanco –
Ja oeral sjoch ik yn ’t foarbij
Yn ’e stiengrize grûn fan Monaghan
Deade leafdes berne foar mij.
Aprilskimer
April Dusk
Aprilskimer.
It is tragys om no nei poëzy te lûken
En gjin fereale siel te wêzen
Paradyslik ûnder de stilste tûken.
Ik sjoch troch it rút en dêr yn in skim
De libbensgeast op flearmûswjokken.
O gjin wiis man dy’t sa âld as ik wêze kin,
Iensum as de earste dwaas ta kening roppen.
De hynst yn ’e stâl keart him ôf, wers
Fan de heafolle rip, dreamend fan gers
Sacht en koel yn pôlen. O soe er wrinzgje
Jaloerse wurden om John MacGuigans ezel
Noait opbrocht yn stâl of mei stringen?
In fals fluitsjende ploechtfeint komt del,
Gjin aan fan it lot yn Europa oansteande,
Wylst ik hjir sit, subtyl de pine fiel
Dy’t elke dichter tebekset fernearde.
Earste publikaasje yn Complete Poems (New York, 1972).
De lange tún
The Long Garden
It wie de tún fan de gouden appels,
In lange tún tusken it spoar en de wei;
Dêr’t it sied woartelt en de hin skrabbet
Krigen we bergen út ’e bûsen fan God mei.
Yn ’e toarnhage wiene âldsoalen fleanende slippers
Dêr’t we mei reizgen de loft fan de bernetiid del,
Ald amers heal-rustich mei slepende hingsels
Wiene trommen op de brulloft fan in âld stel.
De peal dy’t de line heechhold yn ’e midden
Wie de flaggemêst op in prinslik paleis,
Seagen we him troch krúste fingers om te rieden
Nei minskewûnders, yn sinne nei jûn ûnderweis.
It wie de tún fan de gouden appels –
Kaam de trein fan Carrick foarbij dan wie it wis:
Wij koene noait stjerre foar’t dingen barden,
As fruchten winskje dêr’t gjin beam foar is,
Of sûnder earst op te stigen nei Candlefort
Boppe it doarp mei syn winkels en mûne.
Oanloklike hurdfytsferslaggen tsjutten op
Kroegen dêr’t libbentoarstigen sleatten fûnen.
En as de sinne delsonk oer Drumcatton,
Nijmoanne mei ’t fingerke tokkeljend hong
Oan spanningstriedden, seagen we Gods skepping,
Wisten wat de klyster yn ’e hagedoarn song.
It wie de tún fan de gouden appels,
Op healwei thús in dei as ûntwyk naam
Foardat we westoan Drumcatton ôfsakken
Dêr’t de geande sinne altyd yn ’t spul kaam.
Ut: A soul for Sale (1947). Earste publikaasje yn: Listener (11 desimber 1941).
Nei maaie
After May
Maaie kaam, en elke skurve feniks fleach
Op kleurich fod ynstee fan helle wjokken;
Op skoalle flybken bern achter har rêch
No’t juffrou Fancy oare dingen lokken.
De nagel blosseme in dei of twa mei fleur
En woeks dan fierder, wurch fan alle lof.
Ploechhynders út om gers wie no de sleur
Ta wille jûn, fan útblust fjoer de eagen dof.
In ljocht dat mytys wêze koe of in fersin
Betsjoende singelier de fiere heuvelkaam;
Guon woene ha, it wie de God fan ’t oanbegjin
Dy’t Adam seach foardat er fan ’e Appel naam.
Maaieswiet hat west, en dichters krije ’t sizzen mei
En sjong de rom fan in behoarlik stomme junydei.
Ut: Ploughman and Other Poems (1936). Earste publikaasje yn: Irish Times (15 juny 1935).
Mear fan Eppie Dam
Oersetting fan in gedicht sûnder titel fan Joseph Brodsky Dy jun doe bij us walmjend fjoer, ’t wie raar,/ dêr waarden wij in swarte hynst gewaar. |
Sûnder titel (Foar A.A. Achmatova) en ‘Bij de hûndertste bertedei fan Anna Achmatova’ It gekraai fan hoannen klinkt, se beare fel,/ learzens stampe oer de strjitwei op en del |
‘It Betize Famke’ en ‘Ûnder Ben Bulben / VI’ Dat betize famke dat muzyk betinkt,/ har dichtkeunst dûnsjend oer de kaai |
‘Iensum de seemok heal yn ’e slom’ en ‘Al dy bylden’ Wat as ik dy freegje soe/ om út it hoal fan de geast? |
‘In Ierse fleander sjocht syn dea oankommen’ en ‘In man wurdt wizer mei de jierren’ Ik wit dat ik myn lot temjitte flean / heech mids de wolken oan ’e himel set |
‘Oan in bern dat dunset op ’e wyn’ en ‘Twa jier letter’ Dûnsje mar ta, do bern op it strân;/ wat soesto bang, mei wille en tier/ bij brâning en stoarm oan ’e hân? |
Werom’t de Tuken Fertoarren Ik skriemde doe’t de moanne tjin de fûgels brimme:/ ‘Lit de ljip roppe wêr’t er wol, de wylp krite sûnder erch |
It Lan fan Lok O grif mannich sterke boer/ briek it boerehert midstwa/ as er seach dit lân fan lok |
‘Hij heart it gûlen fan de Sigge’ Ik swalkje oer de igge/ fan dizze godferlitten poel |
‘It liet fan Swalkjende Aengus’ & ‘Hij jout de wylp in beskrobbing’ Ik socht yn ’t nutebosk beskûl/ omdat myn kop fol gleonens wie |