Jûn ha wij yn Idzegea it ljocht útswaaid

en koe mei koarting fan de hjerst

’t idee fan simmergoud begjinne –

dêr fleach de langste dei al hinne,

as hie wat komme soe al west,

in smjunt de rutsen halzen stil de nek omdraaid.

Jûn ha wij yn Idzegea de wurden heard

en kamen dichters foar it front,

itsij trochtaastend of timide,

mar elk hie weet fan oare tiden:

de taal dêr’t hurd in ein oan komt

as nachts de stjerreloft it op in snijen set.

Jûn ha wij yn Idzegea it baarnen sjoen

en spatten fonken út in koer

om nije hertstocht oan te jeien,

in byld fan winterjen te krijen

mei spuonnen om in tsjerketoer,

it each fol fjoer fersplintere yn ’t heechseizoen.

Jûn ha wij yn Idzegea de winter field

en stiene bylden op it flues:

in deastek om behâld fan uny,

de kâlde achterkant fan juny,

foar even myld troch impromptu’s

wêryn’t it strykkwartet mei ús de waarmte dielt.

18 juny

Ik woe de deis nei Grins wer sûnder kop

en starte moarns – it wie in oer of seis –

mei sjek en kofje de computer op,

it gleone skriuwersswit al yn ’e poarjen,

doe’t ik berjochten krige fan It Nijs:

‘It frouljusbrein is altyd oan ’t feroarjen’.

In pûn gehak lei griizjend op it skerm,

mei djip-sintraal in foarse rûp yn blau:

de Hippocampus, sei it pylkje ferm –

al wie de c hurd yn in k feroare

en gie grof Frysk mei alles oan ’e sjou

wat ik Latyns foar myldens oansjen doarde.

Wij hiene Utert, Dimter hân en Swol,

de plakken dêr’t de hûdútslach yn krûpt

en net in kop begroeven wurde wol

omdat de nammen wize op de krupsje

dy’t elkenien al troch de holle slûpt –

Nimwegen as in lêste rekonstruksje.

‘Nimweechske ûndersiken’ leine bleat

‘dat froulju slimme stimmingswiksels ha’.

Se sizze oer de man syn stimming neat,

kotsmislik fan sa’n kropfol predikingen.

(Oait woe de pil fan Trinus Riemersma:

spiel gau de mûle en sis ‘wikselingen’.)

19 oktober

1

Ik bin net de grutste draver,

net de grutste draver fan ’e stâl,

ik kin bytiden mâl, ferbyt my om ’e rip,

mar gjin hynder dreamt sa fier as ik.

2

Ik bin net de wreedste snuver,

net de wreedste snuver fan ’e pleats,

ik sykje om wat reads, it fel ûnder berik,

mar gjin bolle dekt sa sacht as ik.

3

Ik bin net de lûdste ropper,

net de lûdste ropper fan it hok,

ik ken de iere klok fan no it eagenblik,

mar gjin hoanne kraait sa let as ik.

4

Ik bin net de liepste fanger,

net de liepste fanger fan it hûs,

ik fiel de lytse mûs wol oan myn rikketik,

mar gjin boarre spint sa myld as ik.

5

Ik bin net de falste blaffer,

net de falste blaffer fan it hiem,

ik ha op biten stien, wat tusken noas en lip,

mar gjin herder hoedet sa as ik.

4 oktober

Ik bou no’t alles falt in kantich hûs foar jo

(jo binne al sa fier, ik sis net langer ‘do’) –

in taaltrochkrûpte went op âlde fûneminten

as ritme, rym en klank, wa wit enzjambeminten,

al hiene jo dy foar de wierheid leger,

it frije fers oan jo gjin tel bestege.

Ik bou no’t alles falt in kantich hûs foar jo.

’t Is inkeld net jo wurd

dat wankelt nei’t ik leau,

mar alles wat syn fal

teweibringt yn ’t ferskowen

fan wissichheden oait,

no bang foar domino-

en skrikeffekten,

it kanteljen,

it brekken,

it jimmeroan

tegruzelzjen

fan fêste rotsen

as Gods huzen

ik bou

no’t

alles

falt

in

kaartehûs

foar

jo

16 maaie

hjoed keapet wilders in multyfokale bril

hjoed is de dei dat er grutte eagen opsette sil

hjoed is in bliuwende fiergeande fokus op til

hjoed ferlit de matroas syn sleatsje kikkerdril

hjoed wol baudet in krookje op it rjochterbil

hjoed is it wurdboek in minder dikke pil

skrast wurde: baksil, moadegril en overkill

hjoed is de ynfloed fan kweade tongen nihil

hjoed komt oerein de minske fan goede wil

hjoed hâldt de steksjogge snút him ien dei stil

hjoed wint it tinken mei in noaslingte ferskil

1 april