Bylslach, echo en stilte. Middeistilte.

Twa myl hjirwei is it de tweintichste iuw:

auto’s op asfalt, kabelbôgen tusken boerepleatsen.

Hjir, mei de bile, kap ik my in paad troch it swijen.

Bylslach, echo en stilte. Ik hâld skoft, krij tabak,

rolje in sigret, slikje. Alles swijt.

Ik leun op ’e bile. In wolk fan rûkende blêden

hinget roerleas boppe my, oeral himeltrochboarre.

Hjir komt my alles yn ’t sin fan hûndert jier:

kersflam, swijende nacht, froast en kowebellen,

de stilte fan de sleperstsjillen foar altyd yn ’e earen,

en it earste reade fee dat útswaarmet oer de hichten

en myn betoerpake hjir mei syn earste soannen,

dy’t oant har âlderdom mei syn Skotse tongfal praten,

sûnder oait de heechlannen te sjen dy’t se besongen.

Hûndert jier. Ik stean en smook yn ’e stilte.

Hûndert jier rûgjen, spjalten, seagjen,

hûndert jier boskarbeiders, bast-ringers, stekmakkers

en froulju yn keukens, dy’t lûdroftige fornuzen stookten

jier út, jier yn, en âlde ferskes songen foar de bern,

hawwe dizze stilte inkeld minsklik makke en fertroud

net fierder as dêr’t de pleatsen de hichten beklimme,

en hoefolle hawwe yn dy tiid de grêven net opsocht

of binne flechte nei de stêden, gek fan dit swijen?

Dingen sprekke har net út. De kepen dy’t ik oan wjerssiden

fan myn reade gombeam útkapt ha, bliede harsjuwielen

en stoarje. En dalik, noch in pear bylslaggen,

sil de beam ûnrêstich wurde, trilje en syn kroan ferskikke,

him stadich foaroerbûgje, gong krije en kolossaal

deldroane en tusken de steande stammen lizzen bliuwe.

En dan, sa wit ik, mei it besef dat myn foarfaars ta drank

brocht, tsjustere lilkens en sprakeleazens, sil it stil wêze.

As de beam fallen is, komt deselde stilte werom

dy’t ús ferslacht en oanset, bedwelmet en oerweldiget,

dy’t foar guon in útdaging is, en foar oaren

hjir liket te wachtsjen op wat ûnfoarstelbers.

Bylslach, echo en stilte. Foarminsklike stilte.

In stien barst yn ’e hjitte. Troch de stille twigen stekt

in striel my yn ’e eagen. Ik wiskje de holle mei in bûsdoek

en kap djipper it swijen yn. Bylslach en echo.

Dêr prottelt de mânske mêst. De djippe kerven yn ’e stam

krite en gapje no, krieze en kreakje wannear’t it rûzjende

gewicht fan hege tûken omteart, begjint te skuorren

en te fallen, en it yninoar stoarten is ûntsachlik.

Twigen swypkje, blêden wolkje op en ferstowe. De wankele

stam glidet fan syn stobbe en leit him del neist syn skaad.

En dan neat mear. It swijen komt werom en ik kap

ien foar ien de tûken fan de romp.

Bylslach, echo en stilte. It sil iuwen duorje

foardat bulten minsken werklik thús binne yn dit lân,

en noch hawwe der altyd in pear west, yn elke generaasje,

in pear dy’t mei de oanwêzigens fan de stilte libje koene.

En guon, ik ha se kend, manlju mei brede hoedene hannen,

hiene ’t bestoarn, wiene se weihelle út dit minskeleaze lân.

Oaren wer seach ik yn ’e stêden dy’t jim boud hawwe

tsjin ’e stilte: yn ’e sûs en skruten sjokten se troch it lawaai

bij de spoarstasjons lâns, opsjend fan it ferkear

nei de reekbesleine hallen, dreamend fan reizen, fan út ’e trein

stappe op in halte yn it binnenlân, om it knisterjen fan

drûch gers werom te finen ûnder de foet, en de stilte fan beammen.

Bylslach, echo en stilte. Dreamende stilte.

Hoewol’t iksels my nei de stêden hastigje, sil ik hjir altyd

weromkomme om te rinnen, troch knibbelhege farens,

fier fuort fan dizze iuw fan metropoalen, om myn foarâlden

foar de geast te heljen, houthakkers, feehâlders, hynstebelearders,

no yn har grêf fan stilte, mei har burden en dreamen fersonken,

dy’t, ûnwillich of besiele, fertwiivle of o sa geduldich,

soks as in minsklike bres slein hawwe yn ’e stilte,

en mei har libben de rûge fûneminten fan leginden leine –

minsken moatte leginden hawwe, oars stjerre se oan frjemdens –

om op har tiid te stjerren, elk op syn eigen manier,

berêstend of tamtearre, út stilte wei nei gruttere stilte.

Bylslach, echo en bylslach. Middeistilte.

Hoewol’t ik de stêden bereizgje, dizze hichten de rêch ta kear

foar it petear en de pronk fan stêden, om moannen

en jierren oanien bij de tweintichste iuw te hearren,

sil de stêd my noait fêsthâlde kinne. Ik sil altyd

hjir weromkomme, mei de trein it lân yn, fierkjend,

my út it rút wei bûgjend om op fiere heuvelrêgen

de himel tusken de beammen te sjen en boppe it geraas

fan de rails de echo te hearren, en it swijen.

Ik lis de bile oer it skouder en gean op hûs oan troch de stilte.

Yn it hege, koele lân,

delkaam út ’e wolken,

oer in wei dy’t dinet

nei in fiere fallei

rydsto, sûnder haast. Dyn foarrút splyt it wâld,

widzjend en fonkjend, en op iepen plakken,

sittend yn ’e hoksen, gearballe middeiskittering…

Dan wurdst se gewaar,

de houtseagersdoarpen, keale útbuorrens fan planken,

wa wit mei in winkel,

wa wit ek in brêge, fierderop

en sydlings in beekje

fol libbene kidelstiennen.

2

De seagerijen hawwe in dak fan izer en gjin muorren:

do sjochst der yn ’t foarbijgean dwers trochhinne,

om linige silhûetten gewaar te wurden,

it swinken fan in liere,

wazich triljende seachblêden dy’t

troch in beamstam op in trolley glydzje,

oant de stam útinoar sakket

yn in waaier fan planken en latten.

De manlju sjogge asto foarbij komst:

asto steanbliuwst om it paad te freegjen,

draaie opslûpen jonges de holle ôf –

it is de âlderein dy’t

nei bûten komt yn blauwe flanellen

om dy mei dimmen lûd te wurd stean.

Njonken elke seagerij kringelt reek út in berchje

fan jiske en seachsel.

3

Do glidest troch it doarp,

de spatbuorden wiet fan wolken.

De huzen drage de feranda’s út skouwens,

de hiele dei, yn har kalindere keukens,

lústerje froulju nei auto’s op ’e wei,

nei bern, ferdwaald yn ’e bush,

of in gjalp út ’e seagerij, in fuotstap –

der is neat te rêden.

De amper hearde radio sjongt

syn rideltsjes út Nashville.

Wa wit dat in húsfrou dy’t de stoepe stiet te feien,

of in plompe troude faam dy’t bij de wettertank

in sinken amer follet, har ynienen omdraait

en yn ferwûndering nei de bergen fierket,

oft dêr miskien in stêd is.

4

De jûnen binne o sa stil. Rûnom,

oeral stiet it wâld.

Wannear’t de nacht falt, sjogge de huzen nei-inoar:

in dôvjend ljocht achter in rút hat hjir betsjutting.

Do joust gas troch it heechlân,

blinkst fel troch de doarpen

en ferdwynst yn it wâld, gleonread op fiere hichten.

Op simmerjûnen

sjonge de ierd-imerkes, en swije.

Yn it winterkâlde tsjuster

rûzje golfplaatdakken ûnder it eazjen,

ôffierpipen skjirje yn ’e wyn, stjalpend en klokjend.

Manlju sitte nei de tee

njonken de kachel wylst de froulju prate,

rolje in ôfbaarnde lúsjefers tusken de fingers

en tinke oan ’e takomst.

Fier foar it lemieren, bij it ljocht fan de gnizende Moanne

stuts ik myn eigen lantearne oan en rûn milen troch de dauwe

mei myn trêdzjende skaad, hak en jutesek

om myn strûpen leech te heljen. De bosk wie kâld en djip,

en it stek oer de heuvelrêch fonkele fochtich fan stjerren.

Djip ûnder my, yn in ravyn dat nei it tsjuster gie

gloeide it fjoer fan in stobbegat, mar ik

sloech it gjin acht en ferfolge myn rûte,

deade elke knyn mei in betûfte hou

en liet him poatlûkend yn ’e sek ferdwine.

In kronkelspoar fan kalme deaslach fierde

my omleech it tsjuster yn, nei myn fierste strûp,

in hoannestap mar fan it fjoer. Dêr deade ik

noch ien kear, en skoudere myn swiere bondel

om nei de gloede te rinnen – en ik wist dat ik dat woe.

Foarbij de swarte granytflier fan bestjurre hjitte

gluorke ljocht út broazelige skachten. Alde woartels binne stribbich,

mar ienkear ûntflamme krûpe har ferblynjende ringen

traach de djipte yn, broeie dêr moannen en sûgje de longen leech

asto der te lang foar knibbelest en yn it wêzen stoarrest…

sa’t ik fernaam oan it bleke ljocht fan ’e himel.

Wylst ik oerein kaam, sei ik bij mysels

dat der gjin kwea yn skûle. Ik dikere inkeld omleech

om gewaar te wurden yn hoefier’t de ierde ûnfeilich wie.

It joech gjin foech om ta sa’n hjitte troch te kringen.

De skelle stobben, besiedde mei útbottend fjoer,

foarmen yn har lôgjende boarnen in djippere kearn,

dy’t myn útflechten teneate die, en ik trof

in knyn oan yn myn hannen, en yn ’e holle

wat oerâlds. En ik hie der gjin wurk fan.

Nei ôfrin stampte ik mei myn hiele gewicht

op ’e rikjende koarsten om fjoer en stank en bist

donker te fersegeljen, tegearre mei myn eangst

en alles wat myn offering betsjutte mocht,

sa hastich en net wer goed te meitsjen brocht.

Der giet praat fan bij Repin’s

der wurdt mompeljend fan grute bij Lorenzini’s,

yn Tattersalls sjogge amtners op fan har siferkolommen,

de klerken fan de Beurs ferjitte it krytsje yn ’e hannen

en mannen mei bôle yn ’e bûse ferlitte de Greek Club:

der stiet in fint te janken op Martin Place. Se krije him net stil.

De kilometers files yn George Street steane as in hûs

sa fêst. De mannichte gûnzet fan alteraasje

en nije mannichten streame ta. Kloften drave sydstrjitten yn

dy’t niis noch drokke haadstrjitten wiene, en wize:

der stiet dêr in fint freeslik te janken. Net ien krijt him stil.

De man dêr’t we omhinne steane en elkenien fier fan bliuwt

gûlt gewoan, en ferberget dat net, hij gûlt,

net as in bern, net as de wyn: as in man,

sûnder gebalt, sûnder him foar it boarst te slaan, hij snokt

net iens merakel lûd, mar de weardigens fan syn triennen

bant ús út syn romte, de holte dy’t er om him hinne skept

yn it middeisljocht, yn syn pentagram fan fertriet,

en fan achter yn ’e mannichte stoarje de unifoarmen him oan

dy’t him meinimme woene, en no ta har ferbjustering fernimme

dat se sels nei triennen langje, lykas bern nei in reinbôge.

Oer in pear jier sille guon sizze dat er in halo

om him hinne hie, of in ring fan dynamyk. Mar dat is kul.

En guon, dat se skokt wiene en woene dat er ophold,

mar dy hawwe der dúdlik net bij west. De stoerste macho,

de koelste kikkert, de aldersnoadste grapjas ûnder ús

swijt huverich en wurdt fertard troch in ûnferhoeds

freedsum oardiel. Guon yn ’e mannichte dy’t tochten

dat se lokkich wiene begjinne te âljen. Inkeld de lytste bern

en sij dy’t tasjogge út it paradys komme tichterbij en

jouwe har del oan syn fuotten, mei hûnen en stoffige dowen.

Bespotlik, seit immen neist my, en slacht

de hân foar de mûle, as hie er dat wurd útkoarre,

en ik sjoch in frommes dy’t de hannen útstekt, strieljend

en beevjend, wylst se de jefte fan ’e triennen ûntfangt;

en alle oaren dy’t har folgje ûntfange de jefte

en hiel wat gûle út kleare akseptaasje, en der binne mear

dy’t wegerje om te gûlen, benaud foar hokker akseptaasje ek,

mar de gûlende man hat neat nedich, likemin as de ierde,

de man dy’t gûlt negeart ús, en út syn ferwrongen antlit

en syn deagewoane liif snokt er gjin wurden

mar pine, gjin boadskip mar inkeld fertriet,

hurd as de ierde, trochsichtich, oanwêzich as de see,

en as er wer ophâldt, stapt er deagewoan tusken ús troch,

feit him it antlit ôf mei de weardigens fan ien

dy’t gûld hat, en no klear is mei gûlen.

Leauwigen ûntwikend, naait er út nei de Pitt Street.

Pûltjseâlen, yn it lichtste koeltsje, binne in lakse tsjerkeparade

sûnder leauwe. Unisono sizze se: sûndigje sachtjes tsjin ús,

rekruten yn mintgrien Air Force-nylon, mei iepenknope blêden.

As manlju rjochtoerein fan it wetter, fjouwerkantich yn stâletrochsneed,

groeie se ta grutte hichte, drinke rein, kantelje oer it deade punt,

knikke om en waakse wer omheech, nij grien presintearjend.

Boppe de kat-en-mûs-boaiem fan in tin pûltsjewâld

hingje slakken loksillich yn har foer, spatte mychammels troch ferskate diminsjes:

spinnen ferstiivje en ferslopje yn har takelaazje as lytse swarte flachjes.

Asto giest te pûltsjesykjen, mei de sinne op ’e râne fan it stek,

fynsto plenty, en plôkest se. In oere of in wolk letter

fynst alwer bij ’t himdfol. Elke oere fan it deiljocht

ferskine mear as datsto oer de kop seachst: ripe, knobbelige, fleizich-tsjokke,

tin-rjochte, tin-healemoannige, breed fronsele, fûgelskouderige, kylboatbûgde,

knokkelige pûltsjes of mei ien inkelde bult, sobjende pyplytse griene dolfinen,

pûltsjes rjochtoerein as belearingen, útrutsen as seinigjende fingers

yn it ynfallende ljocht, en hieltyd mear, oan dyn each ûntkommend

wat de middeiskittering of it wolkeskaad of it lêste strykljocht bleatjaan sil

oantsto dy ôffregest: soe ik safolle mist ha, of

groeie se yn in oere oan? har yn ’e werklikheid ûntwikkeljend

as sjabloanen foar in subtyl-brede gniis, as seldsum troffen ekspresjes,

as ytbere betsjuttingen, elk rûnom fersegele mei in tried

en hechte oan syn momint, in non-stop publike gearkomste,

de eptige hearen, de houterige types en de omstippers yn puntnoazige griene toffels…

Fregesto dy ôf wa’t al dy ekstra protsjes noch helje sil, dan gniisto fan wille

– dat is dyn sûnens – en swarst datsto se allegear plôkje silst, oant

en mei de alderlêste, wiken nei no, yntusken misfoarme as teannen.

Ik wie fertaler oan it ynstitút

goed betelle, skjin wurk, en de skatten fan in prieelfûgel

kwa teoryen en feiten, as gimmestyk foar de frontale kwabben.

Ik wie West-Europa. Beiträge, reviste,

dissertaties, rapports feroaren ûnder myn

ienfingerdruk yn Ingels. Teekop-en-Remington-dagen.

It wie in baan lykas Australië: lijte en skûl,

in útkomst foar bannelingen, dichters, fatsoenlike spionnen

en gearspanners dy’t hopen mei-inoar út ’e dea te ferrizen.

Ik hie krekt in frijwat rûge perioade achter de rêch:

platte iterij om it middelliif, langwerpige yn ’e mouwen –

dat soarte ferhalen ferteldest yn ’e klasseleaze kastes.

Myn Tsjechoviaanse kollega, dy’t wurke as stie er ûnder tafersjoch,

diste anekdoates op út it echte libben yn Peking en Shanghai

en ferflokte de yn in fergeliking ynbegrepen wurdgeslachten.

Computers makken de branche yndertiid nochal nerveus:

asto se ôfleare koest om siswizen lykas out of sight

out of mind oer te setten mei ûnsichtbere idioat

dan soene se miskien ús plak ynnimme kinne – net

omdat se dan better wiene as wij. Mear út prinsipe.

Dochs wiene ús wittenskippers gjin ferkearde minsken:

in man yn in útwikselingsprogram mei Akademgorod

fertelde my oer de ierdskossen, har logge, net te kearen

driuw en har berchrigen opstowende oanfarringen.

Op sokke Marksistise skyldpodden rieden de kontininten, wie de hiting;

in oar hie in pear miljoen kninen in stadige dea besoarge

en in tredde tiim de essinsje fan reinwetter op drûge boaiem bottele.

Sij wiene krekt sa goed fertalers, ús ûndersikers:

se fertaalden it universum yn wittenskip

omdat se tochten dat it oars gjin betsjutting hie.

Doe’t ik dêrwei gie, naam ik myn Larousse en Leutseligkeit mei,

en it fertalen mei masines, hearde ik letter, is noait wat wurden:

de taal wie se oermânsk. De minske is in taaldier.

Blykber brocht dit de wittenskip yn ûnstjoer,

dy’t, neidat er partij wurden wie, foar in oare partij keas,

en neidat er faald hie wer folút yn bedriuw wie.

Prins Oblonsky wie in skoftsje myn opfolger

mar gie al gau werom nei Fiji om dêr Hebriuws te dosearjen.

Yn ’e midden fan it libben ha wij in baan:

sykje, rjochtsje en toets, sykje-links-rjochts-rjochtsje-en-tsjak

lykas de Sinese typmasine dy’t ik yn wurking seach

doe’t ik fertaler wie oan it Ynstitút.

Plezierjacht fan ’e fearjende ritmes, bêd,

        freonlikste ûnder de fjouwerfuotters,

tagelyk bisto de ûntwidzjende boat

        dy’t fart op stilte.

Wrottende lûkiepening nei dit libben,

        do heinst boppe de grûn

ús ynstoarten op, stiest garant foar evolúsje,

        bist ús hegere basisline.

Swiertekrêft wjersteand, foar ús en yn ús,

        foarmest in diskontinu

ûnopfallend planeetwiid platfoarm,

        in laach: de matrassfear,

sawat ús heechste mienskiplike nivo

        (tafels soene dit bestride kinne).

        Switstimpeljend soelaas foar spieren,

peetmuoike fan peukdôvjende dreamen,

        do sublimearrest, Ferheven Fehikel,

al ús oprjochte passys;

        baakster fan finingen, fan plannen

dysto sa wiis bist te bedimjen;

        do rjochtest ús allinnichwêzen nei bûten, op dieden,

fersuchtsjend: Tink nochris nei. Sliep deroer…

Allinnich. Sa gau’t rêst tichterbij komt

jout Tiid syn slingerslach bleat

        en fersmellet ta romte;

        der sit tiid yn dy ekspânsje:

        Filla’s. Optochten. Kontininten.

        De libbenen en de heftich libbenen;

        de dingen kieze der partij,

        ferlieze har morele ôfsidigens –

do omearmest myn waarme ôfwêzigens

        dêr, sasto oait

myn bekuolle oanwêzigens omearmje silst.

        Ik hold fan dij fan ’t begjin ôf, bêd,

doariepening út dizze wrâld wei;

        lizzend op dyn binnenfearring

fûn ik út wat my beweecht.

        Kein klaaide, mei kragen fan lekken,

do likest sa stil, foar de gong dyst hast,

        skyld dat ús nei it slachfjild draacht

        en derfan werombringt.

As dizze opname it ienkear oerlibbe hat

dat syn ûnderwerp ferdwûn is yn it absolute

dat oftewol God oftewol de dea is,

sil er earst jierrenlang út ’e tiid west ha,

oant de styl derfan útwurke is, it libben

ûnder in patina fan oandwaanlike klisjees

bestjurre, en der romte ûntstiet

foar tiidleazens, in middeniuwsk gesicht

dat oan ’e ein fan ’e iuw fêstlein waard.

Yn dy grutte, fotografearre heuvel

fan sinneskaad, oprizend út deidreamen,

fiksearje de eagen in middelline, stiet de mûle

heal iepen, klear foar sykhel of ynterrupsje.

De lichte asymmetry fan it gesicht

waard oanset of feroarsake troch in fal

dy’t in Heidelberger groede neiliet, links

ûnder de noas. It plassedak leit boppe de hiergrins

en nekke en sydkanten binne puriteins

foarâlderlik koartknipt. De kinnen pronkje,

respektivelik, fol en djip. Kwa spruten liket de glêde

skearde hûd justjes fierder as healwei

krekt de gimberkleurige sprinkelingen fan de jeugd

en de nútmuskaat en plestik deadsspikkels

fan ien op hege jierren. Oer de siel

sizze de foarse earen mear as de oare trekken:

traach foar spraak, ôfjage op taal,

gefoelich foar rûs, samar kweld,

al te sljocht nei ientoanigens, helpe se

de eagen, op har skerpst, oan har ôfwêzige

blik op in oare wrâld, earmer as dizze,

mar dy’t har befettet. De stompe mopnoas

wurdt stevich stipe troch fleizige wâlen.

Bij ferfal, ûnmerkber of steil,

soe dit gesicht ryklik ronfele ha

yn ’e ûndjippe delta’s ûnder de eagen.

Mei sokke as bij soldaten skearde sliepen

sjochst de spieren kôgjen yn ’e holle.

De útdrukking fan oproppen niget, of protest

dêr’t we eangst foar de toskedokter yn sjogge,

hie elk momint plak meitsje kind foar in gniis

om in flauwe grap, út freonkip of ûnwillekeurich

de easken tartend fan Goede Smaak en skynfertoan;

sokke stimmingen wiene ien faset fan syn trou.

In oar is de toerniket fan oprôle mouwen

om de biseps hinne, krekt bûten byld,

in gewoante dy’t bij tanende frachtriders,

boeren, lânarbeiders en har soannen

mear as in iuw lang yn ’e moade wie.

Garderobe, dy eksakte ferhâlding

tusken streekjesboesgroen en ûntbrekkende

strik, is no net mear te achterheljen,

en lytsere faktoaren, yn dizze klean en hûd:

as troch hilligen wjerstiene fersikingen

einigje se hjir, op ’e râne fan ’e skiednis.

In jonkje op in wiete strjitte,

krekt foar tsjuster, balansearjend op syn autopet,

mei de frije foet driuwt er him oan

en elke gongmeitsjende stap

strykt in opbrûkte lúsjefers ôf,

tekent it lange beton mei drûchdrukte plakken.

Hij komt en ferdwynt, en de ribbels fan syn rubberbannen

splite it tinne wetter. Hij smyt it stjoer om,

draaft deromhinne, swaait de autopet en

stimpelt al wer nije printen

ferbjusterjend op en bij, neist en achter

syn eardere ympulsen.

Leechte dy’t it strjitfirmamint fertroebelt,

leechte dy’t bannerûs dôvet, tusken ûngelyk himmende oansetten

wylst it tsjuster djipper wurdt boppe de stêd.

Syn ferfiering te fernearen,

te glimkjen, der yn te dielen, freget in hâlding

dy’t it fierst fan moard ôf stiet –

hoe’t syn ynspand foaroerbûgd gesicht,

syn loswei slepende hastige pompfoet foarbij en

– humm – wer foarbij komt

ûnder heechspanningskabels en rûzich bledte

en de ûneinige skitteringen fan ’e leechblaasde nacht.

Twa speedboaten sjoen fan achter de harmoanise reling

fan dizze fjouwerbaansbrêge ferlitte har sok,

skimkje boppe de foarm fan har spegele skyld

en batse út alle macht op ’e rivier, har klappen heftich

útdijende toppen appliqué, har bochten eiderdûns

dat alle sicht foar it fries fan de mannichte even útbant

wylst trochwrótten wetter opstoot nei de pylders fan it festival.

Sels dêr’t wij heech yn ’e stêd kofje mei skom sitte te drinken

davert bjusterbaarlik kabaal troch galerijen en strjitten

en gûnzet ús yn ’e tosken ûnder de trage motorgondel

fan in midsimmerse plafondfintilator.

Gjin wûnder dat de pellekanen om dizze tiid massaal ferkroadzje.

Mar hoe, freegje wij ús ôf, slacht dat ferheistere eksimplaar

dat altyd bij de Fish Co-op omhinget him dertroch?

Dat bretale opdonderke mei dy kromme boppesnavel.

Hij krijt gjin byt oan fisk, krijt it lid fan syn skoep net ticht

en libbet sadwaande fan ôffal, skarreljend tusken syn kornuten

dy’t komme en gean. Mar in ferhuzing soe er net oerlibje.

Syn handicap liket oanberne te wêzen, net it gefolch

fan in ferwûning, en ropt fragen op.

Neffens guon poëtika’s hie er allang deapikt wêze moatten

troch oare pellekanen, of de kop ynslein troch bern mei in stok,

konform in ûngefoelige kosmos.

Yn feite kaam er oan mei soartgenoaten, wa wit famylje,

en is er al jierren fan ’e partij. Kin best wêze

dat de minskewêzens dy’t him fuorje sentiminteel binne – mar wat

te sizzen fan immen dy’t wegere om in lamme fûgel te fuorjen?

De natuer hat gjin minskehert. Mar it is ien fleis

of oars wie dy foar ús net foar te stellen. En koene we net ite.

De natuer hat gjin minskehert. Dus komme de bisten

nei de minske ta, alderearst yn uterste need: de wylde kalkoenen

dy’t har bij lange drûchte op it hiem fan boerepleatsen weagje,

de deawurge foks dy’t de hûnehisers ynienen foar de fuotten rint

(dat útsinnich komplimint, dat troch gjin hûn ferheard gebed)

of de skouwe fûgels dy’t op skouders en auto’s delstrike

wannear’t de bergen weifage binne yn in lôgjende ûntmanteling.

Sokke moetingen ferromje de wite middelterm fan ’e oanspraak

triljend tusken de dramatise reade en blauwe poalen

fan fjochtsje of flechtsje.

It is de oanspraak dy’t de pellekanen meitsje, op in sandwich,

bij kuierders en picknickers op it gers deun oan ’e rivier,

of fan de wetterfaraan dy’t my mei tinende en rimpeljende brany

de wiidiepene kop takearde, lyksa om in sandwich,

de oanspraak fan minuskule fûgeltsjes dy’t har samar fertoanden

en begûnen te sjongen doe’t myn frou song yn ’e bylzebosk

ûnder Stoney Creek Road. En fan de ferneamde dolfinen.

Hjoed lykwols fjochtsje der minsken

yn ’e mylde oarloggen fan oerdied, op dizze beukte rivier,

dêr’t se har eigen wjukken yn meitsje, en wetterskiërs

hise har ynherinte wite banier, litte him nei beide kanten

wapperje en golvje, as op bernetekeningen

fan skippen en fjildslaggen, foar de brede tribune fan it festival.