Poëzij
Rekke
Wurden hiene har
foar my ferskûle
doe’t hy myn ferbjustere eagen
oan diggels seach.
In beskomme ring
klettere oer de flier.
Noch hieltyd liet myn bûsdoek
him net ûntfâldzje.
Jûns lei
-te let-
it werwurd
op it holkessen.
Tsierderij
Sy hong my yn ’e bek
nei’t sy my geweken naam.
Ik krige in ûnderwetterstek,
al trof my gjin blaam.
Ychel waard ik fan har stimme.
Tegearre nitelen sy my faak
nei’t sy mûskoppe mei in freondinne.
Ik ferwarde my omraak.
Ik woe de frede bewarje
en dôve dêrom ’t fjoer,
mar hieltyd begûn sy wer te sarjen,
dat úteinlik waard ik poer.
Myn wjeraksels wiene net fergees.
Uteinlik kaam ik boppe wetter
en koe ’k wer rjocht troch see –
… letter …
Dy’t bearre as de moolder sels, ik wist:
wie inkeld de mûs yn ’e moalkist.
Gearrane
Yn ’e fierte
seach ik dy,
do see,
as in badkúp
fongen
tusken twa dúnen.
Ik joele
oansto dy my
yn folle gloarje
sjen litte soest.
Do lietst op dy wachtsje.
Bergen fan stien en sân
as in sluier foar dyn antlit.
Tichteby
tuorrenhege húzen
mei tûzen rúteagen.
Uteinliks
spratest dyn moaiste
blau-sulver kleed
út foar my –
t skom op ‘e wangen.
Dyn fel, sa gielgleon
moete myn teannen.
Ik sprate myn earms,
liet my yn dy sakje.
Us gearranen
doarre amper in kertier.
Doe smietst my
mei dyn grutste weagen
befredige
op it baarnend sân werom.
Fan ’e mich en d’ oaljefant
In fûle brân lôget yn ‘t foltere hert,
mei sprantels as bliksemflitsen
troch alle ieren fan myn grutte liif,
ferlammet skriemend earms en skonken.
Sinnen eksplodearje alderheislikst.
Tonger gjalpt lûdleas út myn holle eagen
de triennen skroeie it glazuer
fan bluodrige tosken
en sjitte bloedkoralen de rouwe wrâld yn.
Yn it neakene ljocht
fan ûnbidich flokkende flammen
falle klean as jiske op in fertoarre flier.
Fel feronfelet ta ferkoald plissee.
Faaks dûnset de mûs de Polka op hjitte koalen
omdat er op de sinne wennet
ynstee fan op ’e moanne.
Ferhûddûke troch slachrein
set de wyn de krimp yn.
Ferdronken yn in reindrip dwêst ik.
Hikke en tein op it Hearrefean learde Carla van der Zwaag Hollânsk te praten en skriuwen. Sy en har twalingsuske, trettjin jier âld, ûntdutsen dêr op ‘t Fean yn ‘e boekhannel in fersebondel fan Hanny Michaëlis en kochten him. Carla begûn dêrnei rillegau te dichtsjen, yn it Hollânsk. Op de Kweekskoalle yn Snits kamen har stikjes en fersen yn ’e skoalkrante. Nei’t har man en sy har yn ’e Wâlden nei wenjen setten, makke se har it Frysk eigen. Krekt nei trije bern en 25 jier wurkjen as dosint wie der wer tiid foar poëzy. De kursus Frysk by de Afûk en in dichtkursus by Abe de Vries hat har oantrúnd te pin wer op te krijen, no foar it Fryske fers.
Mear fan Carla van der Zwaag
‘Fan de mich en de oaljefant’ In fûle brân lôget yn ‘t foltere hert,/ mei sprantels as bliksemflitsen |
‘Gearrane’ Yn ’e fierte / seach ik dy, / do see |
‘Tsierderij’ Sy hong my yn ’e bek / nei’t sy my geweken naam. |