Poëzy
sekreet fan serebraal
sûnt oanset yn serebraal beskûle
leit it longerjend op ’e loer
oant dy neare neisimmerdei
oanboazjend komt it oer
benearjend ferdizenje bylden
lûden wurde sêft rûzjen en fertize
tinzen fâldzje it ferfleine
yn in ferlamjende dize
wâljende eangst wol ’k weare
mar pandert eigen paad
en panys’ komt preuveljend
as los sân myn praat
wylst it fluensk de flerken wuollet
om ’t warleas wrakseljen
hellet it my oer, lit ik my gean
sûnder mear tsjin te akseljen
pingmarspôle
oan ’e pôle mids mar en meannewei
pronket maaitiidsdei mei giele pracht
djerreblom yn foarjiersdracht
skolperje simmerweagen
de wille fan boartsjen en fertier
fermaaklik mei taknypte eagen
reauntsje hjerstmis yn reidensrûzjen
âlde sankjes en ferhalen
lyk eartiids by ’t lampesûzjen
wjerspegelet wintersinne op snie
kâld fûleindich streekjen
wylst fan bramen weet net wie
en myn alter-ego jit him moffele hie
Anne Heegstra: Ik bin berne en opgroeid yn in doarp nei oan de Alde Feanen. Faak wie ik te finen yn it wenarkje fan pake’n dy oan Meanneweispolderdyk. Omdoarmje yn de fjilden, as mei de skou it wetter op. Hiele ferhalen en gedichten fantasearre ik dan ûnderweis en jûns yn ’t skimerige bedstee byinoar. It papier hellen se mar inkeldris en bewarre binne se nea. Dit kaam jierren letter krekt. Doe’t nei in tiid fan slim siik wêzen bliken die, dat ik de wurden yn myn holle wol fine mar mei praten net diele koe. Lokkich slagget it my mei skriuwen op de pc al.
Mear fan Anne Heegstra
pingmarspole oan ’e pôle mids mar en meannewei / pronket maaitiidsdei mei giele pracht |