Aldlân

In pylger bist op in kuierpaad

dêr’tst dreamdest fan reizgjen op wolken,

fan talen en folken, dy’t smolten as sûkela

op ’e tonge fan tinzen.

It fuotbalfjild ferkavele

foar doelleazen. Noait in bal sweven sjoen

fan ’e krop nei de krusing. Noait opstiigd

nei in wolkeleaze himel,

om del te sjen op dit griene ryk.

No rinst dêr wer, op fêste grûn en sels

it hûs dêr’tst blyn de wei noch witst

hâldt stiif de doarren ticht, en dy op ierde.

De finsters eagje slûch, de maten oars,

passanten treurich en fertroud, mei praat

fan swierrichheden. En fan ’e loft ferriedt

de kleur ôfwêzichheid fan sweven.

Wat hiest ferwachte? Simmerdagen yn it soer?

Of dat it gers noch bûgje koe foar de kening

fan de kante meter? Ferlerne tiid

ferdraacht gjin reservaten.

Of kaamst net foar de boaiem, pylger,

mar foar de flecht?

Tinkst dat it hjir en no dy diskear

net omklamje sil?

Besykje it dan mar, en jou dy del

op ûnbedoarne seadden fan it âlde lân

en sykje oan ’e himel nei in wolk,

ree om dy op te nimmen.

De jierren bine dy oan grûn,

dêr’t no net ien mear groetsje wol.

As jonge wistest al: foar sûkelade

moatsto hjir net wêze. Rin mar troch.