Ik fytste oer de dyk, de Tsjommer greide

lei der iensum by en sljochtskood

oan ’e eachein ta. It túch ferballe nei de berm, en net in protter

doarst it griene alter tsjotterjend te skeinen foar in wjirm.

Stil, as kaam der krekt in nije god foarby, dy’t sei:

jim kin better swije, lit dy fytser dêr mar

lije wat er offeret foar syn deistich brea.

In spinnekop wjerstie de twang fan ’t nije laach

en stoarre, holle heech, de wynturbines oan,

in wetterwrotter tsjin masines fan ’e loft.

Sels hie er it ferpoft; befongen troch in koeltsje

mealden de kolossen stadich simmerdei ta stream.

In twirre soe de wjukken likemin fan wurk

ferlosse. Spinnekop koe der net by.

Wat fierder spliste him de dyk. Ik fytste

east, sa’t earder de rapsode keazen hie,

en trof in buorskip sûnder namme, sûnder folk.

In kat sa swart as oalje seach my oan. Wie dat

de god fan kostenbatenwynturbinegreidelân?

Ear’t ik stilstean koe, ûntkaam my

it bist achter in trekkerwrak.

Ferskûle him ûnder fergiene gloarje

fan in âlde lûker fan in nije tiid.

Yn stilte wachte ik, op himelfjoer, in teken

oan 'e loft, in wurd dat tiid ferfolje soe.

Mar god wie fuort, of swijde, of ik wie

de iennichste dy’t it nije evangeelje

net hearre koe. My sei er neat.

De firtuele rekonstruksje fan myn reis,

de laptop neist de fentilator, tsjutte

op in navigator bûten my.

Sa hie ’k my likegoed noch op in godlik paad bejûn.

De namme fan it buorskip wie

te moai om falsk te wêzen

Fatum.