
Spoaren
Palimpsest
Ik ha dit earder skreaun, wer wiske,
skrast yn lagen.
Ljocht dat skimket lit
wat wie nochris bestean,
ferfrissele mei farske halen.
Se hâlde út dat wa’t ik bin
net bliuwe kin, nea
west hat sa’t it hjir no stiet.
No’t it ljocht fersjit.
Ik sil dit nochris skriuwe, letter,
troch de groeden fan it no,
mar hoedener miskien.
Pinnen stûkje gauris, stomper
mei de jierren, tearder
ek it perkamint. It hânfêst
swakker mei it ljocht.
Wa’t my foargie op dit plak, ferjou my
it earste, al te fûle wiskjen.
Wa’t my neikomt, silst grif dit blêd
dy like ûnbeskreaun
wol winskje, inket
fan it oerflak skraabje, pinne
skerpje. Mei grutte halen
úteinsette.
Sa’t it giet.
Oant it ljocht fersjit.
Ad lectorem
Lit my mar prate yn talen sûnder lûd,
ferstienne karakters kapje
út friezen, kêsten út fersen kieze en
vice versa.
Lit my de skriften fan muorren skandearje,
perkaminten plonderje, uncialen
skrabje foar in kapitale toer,
flok en fers ferpaternosterje,
ynboeke yn ivoar, oant
stiiffingerich myn hannen
yn ’e wolken klauwe.
Lit my yn dit prefesterfrysk myn ôfstân nimme,
orakelje fan tiid en romte en ferlet.
Neam my taalwees, lienprater, pânsiker, tonghoer,
en lit my dan stim jaan oan wat yn it bern
dat ik wie, swijend bewegend,
lûd jaand en swijend,
gebeart út in wurd
vice versa
ûntstie.
Mear fan Erik Betten
Beskamsume wrakseling Fersen út Palimpsest |
Spoaren Twa fersen |
Nunderpaad De grize speesje smoart de ymmigranten/ De bultsee wachtet op in lêste tij |
Aldlan In pylger bist op in kuierpaad / dêr’tst dreamdest fan reizgjen op wolken |