Ik ha dit earder skreaun, wer wiske,

skrast yn lagen.

Ljocht dat skimket lit

wat wie nochris bestean,

ferfrissele mei farske halen.

Se hâlde út dat wa’t ik bin

net bliuwe kin, nea

west hat sa’t it hjir no stiet.

      No’t it ljocht fersjit.

Ik sil dit nochris skriuwe, letter,

troch de groeden fan it no,

mar hoedener miskien.

Pinnen stûkje gauris, stomper

mei de jierren, tearder

ek it perkamint. It hânfêst

swakker mei it ljocht.

Wa’t my foargie op dit plak, ferjou my

it earste, al te fûle wiskjen.

Wa’t my neikomt, silst grif dit blêd

dy like ûnbeskreaun

wol winskje, inket

fan it oerflak skraabje, pinne

skerpje. Mei grutte halen

úteinsette.

Sa’t it giet.

      Oant it ljocht fersjit.

Lit my mar prate yn talen sûnder lûd,

ferstienne karakters kapje

út friezen, kêsten út fersen kieze en

vice versa.

Lit my de skriften fan muorren skandearje,

perkaminten plonderje, uncialen

skrabje foar in kapitale toer,

flok en fers ferpaternosterje,

ynboeke yn ivoar, oant

stiiffingerich myn hannen

yn ’e wolken klauwe.

Lit my yn dit prefesterfrysk myn ôfstân nimme,

orakelje fan tiid en romte en ferlet.

Neam my taalwees, lienprater, pânsiker, tonghoer,

en lit my dan stim jaan oan wat yn it bern

dat ik wie, swijend bewegend,

lûd jaand en swijend,

gebeart út in wurd

vice versa

ûntstie.