Ik ha genôch triennen, se drûgje

fansels op, lykas it lân

dat har opnommen hat.

Oan ’e sek ta wiet

kaam ik thús, nei wer

in fergeze loop.

Ik ha genôch

fan it geskriem om in bettere wrâld

en harkje nei it gehammer en geboar en Jannes’

zevende hemel op radio NL.

Ik ha in Stille Oseaan fol jankt.

Leafste,

nei eltse oanslach

stjert in stjer

stjert in bern

stjert ambysje.

It ferstân yn ’e mûle,

is it ferstân fan in oermoedige man

is it ferstân fan in ymbesyl.

Eltse oanslach kin de lêste wêze,

eltse oanslach is in hân

foar de mûle, in kûle

yn it gesicht.

Nei eltse oanslach

in oardiel, in bloedsimmer, in moedfear,

in lege masinekeamer, in read himelkezyn

l e a f s t e

Ik draach megawite ingelenwjukken,

sadat it noch wat liket.

Ik flean!

In roek skrast:

wat hasto hjir te sykjen?

Ik ferflok him en

d

n

e

j

e

del.

Ik bin sêd fan de wierheid.

De wierheid is sêd fan my.

Dat it dy net boeide, it dy aaklik

frjemd oerkaam en dochs ek sa

aaklik fertroud. Dat it bliuwe soe,

mar stoar tusken de tinen fan ’e

riuwer. Dat it fuck the duck broeide

ûnder de bynten, ivich en altyd

oan it foarste oer lizze woe, de taal

leechdronk mei it skom op ’e mûle,

ferdomme nea wer opbloeide.

P hat in wreed trekje om har mûle.

It gefaar ôfkeare kin ik net.

Ik byt op ’e neilen en wurkje yn it gesticht.

God iepenbierret him mei krupsjes.

In man brûkt syn stront as fingerferve.

In oare man wolveboartet yn ’e isolear.

In frou laket mei it gat op ’e hakken.

In oare frou snijt har polzen troch.

Hjoed stiet menear J op ’e depotkalinder.

Ik kak yn ’e hân.

In ko smyt mei kwakken flibe.

Myn hûs is op ’e kâlde grûn boud.

Skuorren swaarmje út as langebaanriders.

Ik hâld wanhopich de fundaminten wiet.

De wyn stjoert huningfalken nei de Sahara.

In combat plantet in flagge. Fredrickson seit:

‘We are surrounded by the dead. And by parts of the dead.’

Ik jat dy sin út: ‘My life as a foreign country.’

De dûane hellet in houten hûn út myn rêchsek.

Ik spried de earms as in earn.

Methusalem is it feintsje fan Menaam.

T ken mytyske kwaliteiten ta oan in melkershân.

Heit syn rêch kin in deunske ko hâlde.

Mem seit: Ken dysels, mar ik kin mysels net jaan.

Mem hat de kramp fan nine eleven yn ’e foet.

Ik drink har boarne leech, skyl moarn

it topke fan ’e finger.

Sa flânzet it libben in skript yninoar,

hâldt in hân in mikrofoanangel by de

hoeven fan in Arabier, skrasse hoeven

pasjintich oer de flier, rûkt it rânzich.

De simmer strykt mei in stôk oer de klaaiïge ribben.

Strielen kitelje de hûd. De kime trillet en ik kin it net

lytser meitsje. Lichte lidden drage dy. No’sto oer de

râne sweefst sjoch ik in swel dy’t oer de skerpe rêch-

bonke fan de ierde skimket. Aanst lit de moanne har

lokjende each skine, doarmesto yn ’e sânde om, dêr’t

ekers bolrûne wankjes krije, de sankjes sa soel binne,

dat it hert my optilt. It is dêr allegear wielde, dochs?

De krûpromte is ûneinich. De merjes slûgje en stjer-

hynsten ploeie de kosmos. Dat hast moai sein, hear ik

dy tinken. Fansels, ik rêd my wol, al rouwe de roeken

mei de bek iepen.De simmer stekt in gleone finger út.

It is sa brodzich en godfergetten drûch. De grûn toske-

knarset. Fierste útsloverich swimt in skuor nei de naal.

Yn ’e abeelje kek-kekt de wikel, as ik in úthaal doch, it

swit fan ’e holle fei en flok as in heiden, in grutte blau-

mich nei de oare wrâld help, wurden bargje, in rij fers

oer dy fergriem.

Ik hear de deaden

dy’t yn ’e protters krûpe

en rabje oer myn fersen.

Boppe my

foarmje se in wolk

dy’t feroaret yn in

tuorrebout, urn of

plomkebiezem.

Se skite wite kwakjes

en rôlje as in swarte

weach oer de buorren.

Ik hear de deaden wol.

Se pikke it hihahoe út myn

feintekiel en litte it stoarmje.

Se reitsje my

foaral op ’e naal, mei it kopke

omheech en tsjotterjend

flerkjeswimmend.

(foar mem en heit)

Witer kin ik de dream net meitsje, as de moarn

poatsjebaait yn ’e molke en de mûle domwei

swijt. Witer kin ik de moarn net reitsje, as de dea

oan ’e fingerseinen rûkt, yn ’e bonken krûpt en ik

de oeren folrinne lit. Witer kin ik net oer jim weitsje.

De grûn rydbosket, it tilt op

fan fretterige wêzens.

Se strike hommels del

en bite de kop

fan drystmoedige frijers.

Har fretterichheid is my

folslein ûntkommen. Ik rin

op ’e wynbrauwen, mar libje

yn in wolk fan selsfoldienens.

Nimmen dy’t my de kop ôfbite kin.

Drink myn molke, myn swarte molke en

ferwachtsje net dat ik dy genêze sil. Drink

my as in smoarch himellichem, as in stjer

sûnder ljocht, as in nachtswel, soargeleas

ûnder it útspansel.

Yn Brussel dronk ik nei ôfrin fan in literêre jûn in Kaapse Pracht

mei in Súd Afrikaan, dy’t ik wûnder boppe wûnder ferstean koe.

‘In Fries is wreed yn ’e bek’ spruts ik op en kniep der samar út,

rûn knoffelich troch in iepenbrutsen strjitte en hearde in fracht

skerpe s ’en de hurde g fan in Arabier dy’t my sa let noch taraasde.

Ik seach skruten om my hinne en stuts hastich it krúspunt oer.

Deunby de Holiday Inn krusen ús blikken inoar. Se siet rjocht

oerein, op in stik noppeskom, yn ’e portyk fan in restaurant en

hie slaggerich hier en smoarge wangen. Bewuolle yn in jarrebrún

tekkentsje meunstere se my. It wyt yn har eagen waard in plasse,

dêr’t ik hast yn fersûpte.‘Help me sir,’ flústere se, sêft as in simmer-

reintsje, en ik stuts goederjousk de hân yn ’e bûse en tearde de beurs

iepen, mar der rûgele gjin sint út. ‘It binne likegoed minne tiden foar

dichters,’ biet ik har ta, as wie it neat. Se draaide de holle ôf en swijde.

Der is neat moaier as in ko, dy’t de sturt hinne en wer

slacht, in kwak flibe oer de rêch smyt. Neat moaier as

in mich op farske stront, as sweltsjes, dy’t oer de holle

skimkje. Neat moaier as in heit efter in dampeal op in

kâlde dei yn maart, dy’t ûnferweechlik nei it ljipke loert,

wylst syn soan by de oare peal op ’e útkyk stiet, hja neat

sizze mar wol witte dat it op ’e sânde eker lizze moat.