hurd en keal wie de kont fan de foarútgong

doe’t ik him rûkte, it each him fûn op in ferlerne

snein yn blijdorp, liet er hearre dat it mienens wie

koe it him in byt skele dat ik der, sa foar it each

deagemoedereard, mei de hannen yn ’e bûse stie

blierread skrine syn jongehear

ik wist net hoe’t ik it hie, doe’t er himsels befredige

syn djipste grunt hearre liet, kâld gniisde as de ôfgod

ik mei graach oerdriuwe

ik mei graach oerdriuwe

neffens de peut is soks

klearebare syktewinst

sa       tikket       der

    in         bom

yn       my

hoe’t ik dêr sa by kom?

it sil te krijen hawwe

mei it feit dat ús heit

in opportunist wie

dy’t yn it hert fan ús hûs

in atoomkelder útgroef

en sei dat wy der

moai boartsje koene

Wat kin ik sizze.

Ut namme fan de Hear

wâdest de drompel swart.

Fielst it fertriet fan ’e weverfûgel

dy’t syn nêst bout as in trien oan ’e tûke.

Bliedst as in wytfisk oan ’e lompe

heak fan it ferstân.

Yn namme fan Allah

triuwst eksplosiven yn merkefruchten.

Ergerest dy blau oan de houtdo

dy’t omgriemt yn ’e hazzenutebeam.

Slútst in hypoteek ôf, boust

in klausule yn.

Leaust yn de foarútgong.

wat is de pine fan in man dy’t seit

dat it kwea yn him waakst

wat is de pine fan syn fynbonkige soan

taast er yn it tsjuster om

wylst er in tou om ’e poaten

fan it keal bynt

knoeit er de ko at er om

ramaait yn har limoer

wol er it libben as in sûvenier bewarje

tinkt er dat de dea fuortdaliks ôfdutsen

wurde moat as de blaaie út ’e bek

fan ’e Holstein hinget

wynt de tiid him op

skylt de pine

minuten as sipels

gûlt de soan

at er in ko

útlutsen hat

wat is de pine fan in man dy’t tinkt

dat it kwea yn him waakst

as in stienkeal

raast er yn it tsjuster

snijt de pine yn ’e fine

polzen fan ’e tiid

as syn fynbonkige soan

him wer oan it keal

ferskuort

de fruchtsek syn fers is

it fûl syn wurden binne