’k Bin Brahman. Mar we sitte sûnder faam.

Ik doch yn hûs allinnich wat ik kin:

’k smyt smoarch wetter fuort en helje skjin;

mar ’k ha gjin skûldoek; gjin servetsje naam.

Sij seit dat dat gjin wurk is foar in fint.

En ’k fiel my helpleas, skurf en ûnbekwaam

as sij myn lang bewende santekraam

betsjoent mei wat se kôket yn har elemint.

En altyd eare ik Him dy’t him ûntjout

ta feeëry fan wrâld en keunst en witten:

as sij my jout myn pantsje havermout

en ’k sjoch de barsten yn har koatsjes sitten

dan fiel ’k deselde adoraasje brânen

foar Stjer, Bach, Kant, en har ferylte hannen.

mar twa fammen laitsje my ta

Ik, gjin Brahman, tink himels oer myn faam.

en stroffelje oer wurden sa’t ik bin,

it maklik praten stadichoan benaam.

Sij seit dat ik as dichter gâns oerwin.

Ik fiel my helpleas, skurf en ûnbekwaam

want sij berêdt myn siel en santekraam,

dêr’t ik úteinlik noch sa’n jern bij spin.

En altyd eare ik him, dêr op it hout,

it summum west fan tsjinstberhyd en lijen:

as hij de grutste griemer al ferjout

dan is yn ’t libben alles goed te krijen

en folgje ik it spoar fan tolve mannen,

ús lot yn Martha’s en Maria’s hannen.