Yn it waarme, ûnrêstige bêd

wurdt leafde wekker

foar minsken gesangen, in wei foar de sinne

Foar in bern

skynt de sinne op syn skrutelens

yn har stappen wurdt de kosmos lyts

krimpt de ivichheid

is de ierde in kleed sûnder ein

de wrâld in bêd

Juster wiene suchten myn hûs

wie earmoed myn lampe, it floeiende bloed oalje

ik wie in skaad, earmoed wie sa’t it wie

myn fuotten wiene nacht, myn eagen ljocht

Bernejierren

maitiid fan it ferline, maart fan it libben

kommen en gean fan ferlangen

moarn bisto in striid sûnder ein

in ûnwjersteanbere winsk

moarn bisto it slachfjild

skepsto en fernijsto de kosmos

it gefjocht priizget dy

wûnen en farsk bloed besjonge dy

bernejierren

kommen en gean fan ferlangen

maitiid fan it ferline, maart fan it libben

In wrâld wurdt hjoed krusige, in oare ferleagene:

Hokker wrâld komt syn wûnen te boppe

wurdt dielgenoat fan ús wûnen?

Is de fraach ûnfoech?

Is sljocht wêze nei ûndersyk ûnleauwe?

Wat as ik myn leafde skine lit, har woestyn omearmje

ingels yn myn snokjen hein, harren fraach

wylst ik my set ta myn tsjustere saken

deryn doarmje

harren fraach?

Ik wurd gek fan ferlangen

Wêr komt myn lijen wei

wylst ik ien fan jim bin

bêste twa wrâlden, my klaai as jim

yn in jas weve troch profesijen

troch de himel ferkeazen?

Al-Raqīm, yn ’e grot is it wetter ferstienne

Neakenens skynt yn ’e judasnacht

Dit is it goud fan ’e âlden

en dit it goud fan modernen – sulveren stjerren

sulveren foarskriften

sulveren polityk

1.

De tsjerke is in teken

De moskee in stim, –

tusken beide ferrint it libben yn Aleppo as in tún

op it eilân fan tiid

2.

De skiednis ken oarloggen en ûntelbere púnheapen

wylst de ferliezen, hoe folle en hoe djoer

yn ’e stoarm fan it feroare libben

net mear binne as in plúske dat him fermakket op ’e nekke fan ’e ierde

It ferlangen om te libjen beweecht

en sykhellet ûnder it pún nei ferliezen

Neat kin in bertegjalp stopje

3.

Yn ’e skimer

as de romte de doarren slút foar it ljocht

iepent de stêd de poarten dêr’t it tsjuster it ljocht yn lêze mei

Lês troch, bêste freon

4.

Hjir wenne it rjocht faak yn in swurd

dêr sliepte de gedachte yn in hûs dat in finzenis like

hjir en dêr waard it ferstân omskodde yn it retort fan ’e wet

      as in hert dêr’t fan ferlange wurdt

dat it inkeld yn in helm kloppet

Yntusken wie de hoop in bern dat nei de berte

      yn in tichte kiste lein wurdt

Freegje de stien

      Hij swijt en is dúdlik

Mar

nettsjinsteande alles

fertsjinnet suver alles yn dizze stêd

leafde

Ik bin ôfgeunstich op elk dy’t noch tiid te gean hat

wat mij oangiet, myn muze is suver te âld