Oersettingen fan Adonis, út Wat blijft (2016)
In liet foar de bernejierren
Yn it waarme, ûnrêstige bêd
wurdt leafde wekker
foar minsken gesangen, in wei foar de sinne
Foar in bern
skynt de sinne op syn skrutelens
yn har stappen wurdt de kosmos lyts
krimpt de ivichheid
is de ierde in kleed sûnder ein
de wrâld in bêd
Juster wiene suchten myn hûs
wie earmoed myn lampe, it floeiende bloed oalje
ik wie in skaad, earmoed wie sa’t it wie
myn fuotten wiene nacht, myn eagen ljocht
Bernejierren
maitiid fan it ferline, maart fan it libben
kommen en gean fan ferlangen
moarn bisto in striid sûnder ein
in ûnwjersteanbere winsk
moarn bisto it slachfjild
skepsto en fernijsto de kosmos
it gefjocht priizget dy
wûnen en farsk bloed besjonge dy
bernejierren
kommen en gean fan ferlangen
maitiid fan it ferline, maart fan it libben
Wês dúdlik, deadskop
In wrâld wurdt hjoed krusige, in oare ferleagene:
Hokker wrâld komt syn wûnen te boppe
wurdt dielgenoat fan ús wûnen?
Is de fraach ûnfoech?
Is sljocht wêze nei ûndersyk ûnleauwe?
Wat as ik myn leafde skine lit, har woestyn omearmje
ingels yn myn snokjen hein, harren fraach
wylst ik my set ta myn tsjustere saken
deryn doarmje
harren fraach?
Ik wurd gek fan ferlangen
Wêr komt myn lijen wei
wylst ik ien fan jim bin
bêste twa wrâlden, my klaai as jim
yn in jas weve troch profesijen
troch de himel ferkeazen?
Al-Raqīm, yn ’e grot is it wetter ferstienne
Neakenens skynt yn ’e judasnacht
Dit is it goud fan ’e âlden
en dit it goud fan modernen – sulveren stjerren
sulveren foarskriften
sulveren polityk
Details – 13
1.
De tsjerke is in teken
De moskee in stim, –
tusken beide ferrint it libben yn Aleppo as in tún
op it eilân fan tiid
2.
De skiednis ken oarloggen en ûntelbere púnheapen
wylst de ferliezen, hoe folle en hoe djoer
yn ’e stoarm fan it feroare libben
net mear binne as in plúske dat him fermakket op ’e nekke fan ’e ierde
It ferlangen om te libjen beweecht
en sykhellet ûnder it pún nei ferliezen
Neat kin in bertegjalp stopje
3.
Yn ’e skimer
as de romte de doarren slút foar it ljocht
iepent de stêd de poarten dêr’t it tsjuster it ljocht yn lêze mei
Lês troch, bêste freon
4.
Hjir wenne it rjocht faak yn in swurd
dêr sliepte de gedachte yn in hûs dat in finzenis like
hjir en dêr waard it ferstân omskodde yn it retort fan ’e wet
as in hert dêr’t fan ferlange wurdt
dat it inkeld yn in helm kloppet
Yntusken wie de hoop in bern dat nei de berte
yn in tichte kiste lein wurdt
Freegje de stien
Hij swijt en is dúdlik
Mar
nettsjinsteande alles
fertsjinnet suver alles yn dizze stêd
leafde
Ik bin ôfgeunstich op elk dy’t noch tiid te gean hat
wat mij oangiet, myn muze is suver te âld
Mear fan Eppie Dam
Genede moat ik neat fan ha Ik, gjin Brahman, tink himels oer myn faam./ Ik doch yn hûs allinnich wat ik kin |
stik foar stik ik in mins hat sân gesichten / in dichter ken se út ’e holle |
Dèr Mouw, [Neist myn pendule] Neist myn pendule sit, yn konsintraasje / fergien, de iisfûgel fan Van Hoytema |
Dèr Mouw, Dof fiolet is ’t west Dof fiolet is ’t west en pearzich griis. / Noch rin ik troch it swier beripe gers |
Kavanagh, De lange tún It wie de tún fan de gouden appels, / In lange tún tusken it spoar en de wei; |
Stiengrize grûn O stiengrize grûn fan Monaghan, / De laits fan myn leafde hast meinom; |
Monaghans hichten Monaghans hichten, / Jim ha my makke ta de man dy’t ik bin |
Gedichten fan Eppie Dam: Jûn ha wij yn Idzegea Jûn ha wij yn Idzegea it ljocht útswaaid / en koe mei koarting fan de hjerst |
Gedichten fan Eppie Dam: En doe it siikmeitsjend Frysk Ik woe de deis nei Grins wer sûnder kop/ en starte moarns – it wie in oer of seis |
Gedichten fan Eppie Dam: Animal Farm &slquo;Franciscus’ Ik bin net de grutste draver,/ net de grutste draver fan ’e stâl |