Wer’t de wyn my hinnesylde
Fan fierren te sjen it eilân dat in bewenner mei opsetsin
ferliet en dy’t by syn frou en soan weromkaam doe’t
de swalkerskoarts einliks út syn brein en lea wiske wie.
Him troch goaden en goadinnen liede liet en nocht
hie oan oarloch en fjochtsjen; mei de spear yn ’e fûst
de fijân deade, yn Troje in kriichsbút him talake.
Dat ik silend syn thúslân mei eigen eagen oanskôgje,
my de berch Nériton, beklaaid mei bosken, tawiuwt en
fierderop rûch en rotsich in helling ploaiket mei ûnderoan
glinsterjend in baai, dêr’t hy lichtwol in foet oan wâl sette.
Hat earst Zeus my as frjemdling hjirhinne stjoerd en wie ’t
Aeolus dy’t my geunstige wyn joech om it ljocht fan de sinne
te fielen op in strân by it seewiid dat jadegrien spegele
myn neakenens yn ’e djipte fan de âldheid, dy’t ek
wennet yn in hillige grot, yn in oliifbeam en oerdeis
yn it mekkerjen fan in keppel skiep en geiten huzet.
Mien ik yn in figuer op in klimmend paad te werkennen
de hoeder fan bargen, dy’t my freonlik opnimt en freget:
‘Wa bisto en wat sikest hjir?’ My de wurden ûntfalle dat
fier fan hûs hjir opriist út see in oerâld langstme nei
immen, dy’t achter de hoarizon swalket en dat dit eilân
de myte draacht fan trouhertigens yn berchstien bewarre.
Wizend nei in fallei mei wielderich grien freegje ik him oft
dêr ienris in treurbeam woeks, dêr’t drôvich om in ferbrutsen
bân de hoeder ûnder siet, dy’t trou bargen weide en fetmeste,
yn ’e fierte it kleiliet fan in ferlitten frou te hearren wie.
My in hân op it skouder lein wurdt en sizzend:‘Hjir telt
de tiid gjin oeren. Bist tink oan lân kommen yn Frikes mei
syn sulverstrân en sjoch dêrjinsen leit Kioni, in fiskersdoarp
mar syl fannacht mei moanneskyn nei de baai fan Molus.
Dêr wachtet dy Vathi en fynst der de blinens fan Homêros.’
Mear fan Marije Roorda
In beam jout justjes ljocht |
Reinduns |
Unferwachts fersen fan Marije Roorda |
It wald |
Tút fan Judas Politike Haiku II |
Wat my driuwt |
Greidblom Stien, do bist in krommel út in rots. |
Droechte |
‘Kuier’ en ‘Grut hoefblêd’ Leafst yn in lânskip/ as ik geandefoets har eagen moetsje … |
It lûd fan de yidaki Hoe’t de see yn dampens stillei / har wazem oer de dyksfoet striek |