Poëzy
Greidblom
Stien, do bist in krommel út in rots.
Leist as in skib út de dolomiten
foar myn knibbel, sjochst my nuver oan.
Ik kear dy om en om.
Wriuw dyn net te bûgjen hurdens,
in hearsker dy’t him tsjinje lit,
my lokket nei in berchskeante
dêr’t ingelhier sêft weaget.
Easkest my myn wale ôf te dwaan
ear’t ik dyn ieren reitsje mei in beitel
en fan dyn moarmersiel in splinter spat,
mei ik yn dy in greidblom bloeie litte.
Wat my driuwt
Wat driuwt my om yn ’e skimer
allinne nei it strân te gean
dat heimich stil der hinneleit
as it skûlliif fan de see,
dy’t pearsich lispelet oer
hoe’t yn my in jutter siket
nei de skoat fan myn bestean.
Earst
ast der net om sikest
krijst antwurd fan de see
driuwt yn wurdleas wachtsjen
dyn sylskip nei de kime ta
dúnhelm wiuwt it skoften nei
baai tenearsten troch it wrakhout
healtrochwiet om wat oanspielt
oan it tij werom te jaan.
It wald
it wâld foar myn drompel âlet
troch myn prakkesaasjes hinne:
it farske nijs fan alle deaden
ik doch de doar ticht; ik bin der net mear
al dy lykkleden dy’t ik borduerde
oant myn fingers bletten
de skimen kleve op myn stuollen
hja nûgje my by har lûdleas brochje-iten
it rút dat siicht my op ’e rêch
ja âlje mar, bekrûp my mar
it boarst smûcht my, ik sjoch
en hear net langer mear
Mear fan Marije Roorda
In beam jout justjes ljocht |
Reinduns |
Unferwachts fersen fan Marije Roorda |
It wald |
Tút fan Judas Politike Haiku II |
Wat my driuwt |
Droechte |
‘Kuier’ en ‘Grut hoefblêd’ Leafst yn in lânskip/ as ik geandefoets har eagen moetsje … |
It lûd fan de yidaki Hoe’t de see yn dampens stillei / har wazem oer de dyksfoet striek |
Wêr’t de wyn my hinnesylde Fan fierren te sjen it eilân dat in bewenner mei opsetsin / ferliet en dy’t by syn frou en soan weromkaam doe’t … |