Achter de feart, in smelle sleat rint der net hinne,

yn lân dêr’t inkeld boeren komme kinne,

lei in dobbe, dêr’t ûnderwettersliners -

gjin swimbad foar doekje-derom-winers -

har klykjes foar de winter snaaiden

fan ’e boaiem en út de glorieuze reiden.

Doe’t se kamen, wie it stil. De binnensee

(it simmersk drinkplak foar it toarstich fee)

yn sulverglinster brocht in ûnwaarsdûns

fan jildskodders en ’t ynvestearringsfûns.

Skrabbers, graafmasines griepen, in pomp

ferlege de spegel, in kop-hals-romp

baarnde droechlein nei in wjerljochtflits

as fakkel ôf op ien fan Fryslâns grutste hits.

Sa’t yn ’t begjin de wyn de reiden rekke,

troch inkeld wyn te wêzen geasten wekke,

en tûzen pinnen giene oer it blau papier

mei grien-giele plommen, samar foar de sier,

dat wie ’t earste teken fan terminaal:

in wynmûnepark, bird killer yn subgroepstaal.

Spoken word wit gobbe, hobbe, kobbe,

krobbe, snobbe, wobbe: dat rimet noch op dobbe.

Lykwols hat it ding syn eigen namme net mear -

hy frear ticht, foar de lêste kear.

Wylst ûnder de yllegaal ferpleatste grûn

de rintenierjend boer syn kowepaadsje rûn

achter in fergetten wurd oan, sis ’stûne’ -

dat syn grûnbewurkershert ferwûne

mei pine om fan dat stuit ôf, fan dat krekte plak,

te klimmen by de wâl op, troch ’t ûnderierdske dak -,

klom ik út wat in dobbe west hie in mêst yn,

fan ’e gerzen ôf oant yn ’e hege wyn.

Dy’t my beetkrige en nei it loftrom luts,

dêr’t men de hiele werklikheid yn alle talen bespruts,

en goeried hawwe woe

wat wurd it boek út koe.

De nacht komt oan, dy’t dy al rinnen seach

de fjilden oer, dêrst faak allinnich teachst,

en jout oan dy, yn ’e midst fan maaietiid,

by de lytse sleat, noch net in greppel wiid,

dy ’t simmers drinzget en ûnder sniefal sliept,

dêr’t no in markel tuft en in wipsturt wipt,

as wolkomstkado, en suver ek as soen,

in fabelachtige skjintme en in kleare tsjoen,

fergearre mei in ferhaal derby út ’e winterrêst,

no har toanend, grutsk, miskien foar ’t lêst:

twa flearen. Har grize koppen yn ’e damp,

de ien in banjerhear, de oar in vamp,

stelsto dy foar, ha beide noch gjin strûs

oan tûken hongen om mei te nimmen nei hûs.

Mar foar de lege sjempotten fan ’e hjerst

hasto yn ’e kelder fan ’t winter net mear west,

en ’t giet dy, boppedat, om de beien net.

Do hast fan ’t swiete sûkerguod gjin ferlet.

Do telst de knoppen, dy kringe al yn ’t hout,

en triuwe, oant de bast it stadich jout,

nei bûten ta - in boartsjen mei skoallekryt -

fan ’t simmer al har swart, en hiel har wyt.