Foar Rink, no’t er in stien krije sil

Trêdzje skulpebrekkend fierder nei it easten

oer de âld spoardyk, de ûngediene achterkant

fan de arbeidershuzen bylâns, fermôge,

bryksakke túnstekken, dy’t oerhingje

as obers yn ’e kroech oare kant de sleat –

                ferdwyn dan

foarby de reiden lange skaden yn

fan iken en iperen wachters.

Dan komst út by de potskippersfeart

en sjoch, in útwrydsk ljocht falt dêr

út ’e krocht op in rychje stiennen,

nederich op ’e grûn. Yt de toarnbeien

en de roazebottels, wês sels de plestik roas,

de stoer foar it oergean, it wachtsjend papier.

Byneed: yt stien

om in namme op te dollen út in terp,

in fûstbile út it sân, in lyk út it fean.

Om in doel treffende pylkpunt fan ’e pinne

yn tiids fitrine en faaks

om in swolch út it bûsfleske.

Dy’t bedobbe leit ûnder in stobbe

wurdt aansens ûnder stjurre magma wei

mei ’t kommen en bliuwen yn letters en sifers –

               ferdwyn dan

mei in boek wer ûnder de bûken,

no’t it beskreaun is, net sa’tst kaamste,

mar oer de gieltsjes en troch it izeren stek,

de kronkeldyk mar op, oan wjerskanten wylgen.